Ibiza in Thailand

Omdat je eigenlijk niet in Phi Phi kan zijn geweest zonder Phi Phi Leh te zien, het eiland waar the Beach is opgenomen, regelen we de volgende morgen een bootje met chauffeur om ons daar naartoe te varen. Wat goed voelt, want we kunnen nu zelf bepalen wanneer we weer teruggaan en welke dingen we wel en niet willen doen. Groepstrips zijn het toch echt niet meer, zeker met Zev erbij die op een gegeven moment gewoon klaar is met dingen (en wij stiekem ook). Daarnaast kunnen we nu gelijk gaan, ook fijn. Het is nog relatief vroeg; hopelijk betekent dat ook minder mensen op de mooie plekken - en dus een grotere kans dat het nog echt indruk maakt in plaats van dat we ons lopen te ergeren aan 100.000 anderen. Eenmaal op het water voelt het helemaal fijn. Phi Phi Leh is echt een mega prachtig eiland, met bizarre rotsformaties en meerdere lagunas die bijna surrealistisch voelen. Zulk blauw water. Wow. En wat relaxt om dit zonder andere mensen te doen, waar je op moet wachten en vastzit aan een vast programma. Na drie awe-dropping lagunas (ik snap wel dat hier die film opgenomen is) varen we naar Monkey Beach. Dat bestaat uit een enorm hoge rots met een Ieniemienie strandje, waar de apen van helemaal bovenaan naar beneden komen klimmen en waar je je best moet doen om géén apen te zien. Zev vindt het uiteraard prachtig en geeft hen bananen - net als alle andere toeristen die er staan. Helaas zie ik daarna pas het bordje waarop staat dat je geen dieren mag voeden, dom van mij. Na een half uur aapjes kijken (en me te irriteren aan mensen die met hun selfie-stick foto’s van zichzelf met de apen maken - wat mij betreft echt een walgelijk narcistisch verschijnsel), stappen we de boot in en varen terug naar Phi Phi Don.

Omdat we einde middag een boot nemen naar Railay, hebben we bij terugkomst in ons hotel geen kamer meer. Voordat we vertrokken heb ik al onze spullen al bij de receptie gezet. Omdat Zev dringend behoefte heeft aan een slaapje, leg ik hem na de lunch in een hangmat bij het strand. Lekker in de schaduw, met de golven op de achtergrond. Helaas is het hier op Phi Phi totaal niet geluidsarm, doordat alle longtail-boten hier (en dat zijn er een boel) varen met een automotor eraan. Heel creatief en die motoren hebben waarschijnlijk meer power dan gewone bootmotoren, maar rustiger of idyllischer wordt het er niet van. Gelukkig valt Zev ondanks dat na een tijdje in slaap in zijn hangmat. Sterker nog: we moeten hem wakker maken wanneer de boot er is om ons naar de pier te brengen. Fijn dat hij zo ongeveer overal kan slapen. Een echte reiziger. Trots.

Eenmaal op de pier, koop ik kaartjes voor de boot naar Railay, terwijl Kris alle tassen naar de juiste plek zeult. Wat zal ik blij zijn als we in Dusseldorf over twee weken wat spullen kunnen droppen en aan Saskia mee kunnen geven. Traveling light zal toch ooit hopelijk mijn ding worden want hoe handig zou dat zijn. Voor nu is dat nog niet het geval; al helemaal niet sinds Kris en ik allebei boeken zijn gaan lezen op deze reis - en we nu dus zes boeken in onze tas hebben zitten) En dus betekent dat af en toe dat ik bijna omval met mijn bepakking om. Mijn rug trekt het gelukkig goed so far. In Azië hoef je bovendien (gelukkig) nooit langer dan een paar minuten te lopen met je bagage, voordat die in een taxi of boot gegooid wordt.

De bootreis van 1,5 uur naar Railway is prima. Het begint echter vlak voor aankomst als een idioot te regenen. Omdat onze rugzakken open en bloot op het dek gestapeld zijn en ook nog eens helemaal bovenop de stapel liggen, zijn die binnen een paar seconden doorweekt. Maar dat is niet onze main concern. Dat is om in de extreme regen midden op het water van de grote boot in een klein longtail-bootje te stappen (dat ons naar de kant moet brengen) met onze bagage en met een huilende Zev in de hand, die het koud heeft en bang is en totaal niet snapt dat het maar regen is die ongetwijfeld over een tijdje weer gaat stoppen. Voor hem voelt het alsof de hel is losgebarsten en eerlijk gezegd voelt het voor ons bijna hetzelfde. Zoveel regen die naar beneden komt zeilen en alles spekglad en doorweekt maakt. Doodeng, zeker met een ventje dat niet kan zwemmen en zijn reddingsvest juist nu niet aan kan omdat anders de extreme regen ervoor zorgt dat zijn vestje wordt opgeblazen tot een soort reddingsboei.

Gelukkig lukt het mij om met Zev over te stappen naar het kleine bootje; Kris loopt ondertussen in de striemende regen alle tassen heen en weer. Respect. Eenmaal op het strand is de bui alweer over gewaaid. Jeetje, als we toch even hadden kunnen wachten met overstappen… Maar dat is niet het geval en dus staan we als drie totaal verzopen katjes met heel veel zeiknatte bagage op het strand. We zijn er soort van vanuit gegaan dat er wel taximannetjes zouden staan te wachten om ons naar ons hotel te brengen maar dat is niet het geval. Het is bovendien laag water en dus is het nemen van een watertaxi ook geen gemakkelijke opgave. Dan moeten we bovendien onze bagage voor de zoveelste keer helemaal het water inlopen - ook geen zin in.

Helaas gaat er niets vanzelf gebeuren, want (in tegenstelling tot veel andere hotels, die met bagagewagentjes klaar staan op het strand) staat het onze er niet om ons te brengen. Of lopen een optie is valt te bezien, elke persoon die we het vragen zegt een totaal andere afstand. Feit is dat ons hotel helemaal op de punt van het strand zit en het een aardig eindje lopen lijkt. En dus bel ik het hotel op mijn mobiel om te informeren. Helaas doet die het niet. Dan maar bellen bij een ander hotel dat we zien. De dame die ik aan de lijn krijgt geeft aan dat ze over veertig minuten een bootje kunnen sturen. Dat voelt als te lang wachten, aangezien het al bijna donker wordt en Zev al bijna naar bed moet. Ze kan ook iemand sturen om ons lopend op te pikken, samen met onze bagage. Het is circa tien minuten lopen naar het hotel, zo geeft ze aan. Ik kies voor de laatste optie; over tien minuten zou er iemand moeten zijn.

Na twintig minuten wachten in onze zeiknatte kloffie is er helaas nog niemand. Ik bel opnieuw om te vragen of we wel op de juiste plek staan en wanneer de loopjongen is weggegaan. Daar krijg ik geen antwoord op, ondanks verwoede pogingen. Er zit niets anders op dan nog even te wachten. Na nog een paar minuten staat er inderdaad een kleine dreumes voor onze neus met een name tag van ons hotel. Mooi. Op naar zijn karretje om onze tassen op te laden! Dat karretje blijkt er helaas helemaal niet te zijn; het is blijkbaar de bedoeling dat we het grootste deel van onze bagage zelf dragen. Terwijl ik tot drie keer toe tegen de receptioniste heb gezegd dat we veel bagage hebben en dat er dus iets van een karretje mee moet komen. Grrrrr. Over de afstand tot het hotel zijn we inmiddels echt niet zeker meer. Deze jongen heeft er 25 minuten over gedaan zonder bagage, hoe lang gaat het duren met die rugzakken op en met een jengelende Zev naast ons, die na een minuut lopen moe is en for sure gedragen wil worden op dit tijdstip? Dat lopen wordt ‘em niet zonder zo’n karretje. We zijn nu al redelijk klaar met ons hotel to be.

Nou ben ik nooit goed geweest in keeping up appearances, maar in dit soort situaties al helemaal niet. En dus is het redelijk duidelijk dat we not amused zijn en ervan uitgaan dat hij iets regelt om ons bij het hotel te krijgen zonder dat we er dood bij neervallen. Hij regelt een golfwagentje bij een nabij gelegen hotel, waarmee we naar het hotel rijden - denken we. Helaas stopt het wagentje een paar honderd meter verder weer, bij de ander kant van het eiland aan het water. Even denken we dat we er al zijn, maar helaas. Vanaf daar moeten we (alsnog) wachten op een boot van het hotel. En omdat het nog altijd laag water is kan dat niet zonder dat we eerst door een soort grote tractor met aanhanger opgehaald worden, om vervolgens in het water op het bootje gedropt te worden.

Tegen de tijd dat we aankomen in ons hotel zijn we al 1,5 uur bezig met het kleine ritje van het strand waar we aankwamen naar ons hotel. En zijn we behalve moe en verzopen inmiddels ook mega chagrijnig en hongerig. In plaats van een warm welkom (met misschien een sorry?) is er in het hotel weer zo’n doodse ongeïnteresseerde blik van een meisje met hoofddoek, die alleen maar vraagt naar onze paspoorten. Ik vraag of we dat later kunnen doen: we zijn obviously doorweekt en ijskoud inmiddels, we willen graag even douchen en settelen dan komen die paspoorten daarna. Met lichte tegenzin stemt ze toe. We krijgen vervolgens een kamer zonder uitzicht toegewezen, terwijl de Booking.com-voucher aangeeft dat er sea view moet zijn. Alweer, wat is dat toch elke keer dat ze je iets verkopen wat er niet blijkt te zijn? Ik loop direct weer terug naar de receptie en eis een betere kamer met het beloofde sea view. We zijn hier niet helemaal naartoe gekomen om achter een stel bomen te zitten. We krijgen bij God’s gratie een andere kamer met sea view. Volgens haar een upgrade, volgens ons gewoon waar we recht op hebben gezien de info die ze verstrekken op de voucher en gezien de prijs die we betaald hebben.

Eenmaal op onze kamer maken we de schade van de hoosbui op zee op: alle spullen zijn doorweekt en moeten worden gedroogd, maar alle electronica in de (inderdaad toch echt waterafstotende) handbagage-tas doet het gelukkig nog. Terwijl Kris alle tassen leeghaalt en ik onder de douche stap met Zev, gaat na tien minuten de telefoon. Niet om te vragen of de kamer naar wens is of om excuses aan te bieden voor de onduidelijkheden so far, maar om aan te geven dat het nu écht de bedoeling is dat we naar de receptie komen om de paspoorten te laten zien en te betalen. Unglaublich. Kris geeft snibbig aan dat we zoals gezegd eerst even douchen om op te warmen, daarna is zij de eerstvolgende. Wat een drama, dit hotel. Ook al hebben we echt een prima kamer inmiddels. Zev is van ons alledrie inmiddels de enige die nog altijd vrolijk doet en de lol overal wel van inziet. Fijn.

Terwijl Kris de check-in regelt, kleed ik Zev aan en doe ik de was in bad. Nou moesten we die toch al doen, maar nu alles nat is het des te fijner als alles schoon is daarna. Terwijl we zo wat gaan eten kan die was mooi inweken. Na een half uur is Kris echter nog niet terug. Terwijl op onze voucher staat dat de betaling heeft plaatsgevonden op het moment van boeken, blijft het hotel beweren dat dat niet het geval is. Na het bellen van Booking.com en American Express blijkt dat ook inderdaad zo te zijn. Tegen de tijd dat Kris klaar is met bellen en betalen is het een uur later. Ongelooflijk dat een hotel dit perse nu wil doen en er geen rekening mee houdt dat we een peuter hebben die nog niet gegeten heeft en inmiddels allang in bed had moeten liggen. Ik heb intussen Zev wat nootjes en chocola uit de minibar gegeven; daarmee redt hij het wel vannacht, zodat we hem in ieder geval nu in bed kunnen leggen en niet meer uit eten hoeven. Gelukkig slaapt hij binnen no-time. Wijzelf bestellen iets en laten dat op onze kamer bezorgen. Ook al gun ik dit hotel helemaal niets meer en zou ik het liefst morgen weglopen bij deze toko. Dat laatste kan echter niet: onze kamer en balkon hangen inmiddels vol natte was, die echt wel een dagje nodig heeft om te drogen.

De volgende morgen beginnen we met een schone lei. We waren gisteren moe, nat, hongerig en chagrijnig. Vandaag gaan we ons gewoon als gezellige gasten gedragen, lekker chillen in het mooie zwembad en genieten van de dagen die we hier hebben. Op weg naar het ontbijt valt ons echter op dat het zwembad droog staat en gerepareerd wordt. Gister vroeg ik daar nog naar, toen werd aangegeven dat er op het strand een zwembad is dat open is. Op het strand zie ik echter niets en check nog even. Dat zwembad op het strand blijkt helemaal bij de ferry terminal te zitten, op (zo weet ik inmiddels) ruim twintig minuten lopen. De boot die de richting van het strand gaat vertrekt over twee minuten, deelt de mevrouw me mede. Maar we moeten nog ontbijten en de volgende gaat pas over vijf uur. Wat is dat nou weer voor service? En waarom is ons dit niet verteld gisteren? We zitten hier op een uithoek, zonder zwemstrand of zwembad. En met een Zev die dus hier niets kan maar over een paar uur wel weer in bed moet liggen voor zijn middagslaapje. Lekker dan. Na het ontbijt gaan we verhaal halen bij de manager. We willen op zijn minst een deel van ons geld terug. Het hotel heeft er ook niets aan als wij een negatieve review op Booking.com en TripAdvisor gaan zetten. De manager is echter van steen, wijst op een bordje dat naast de kassa staat waarop staat dat het zwembad tijdelijk gesloten is, beroept zich op overmacht en weigert toenadering te zoeken. We kunnen ons geld terugkrijgen maar dan moeten we voor 12 uur uitchecken. Kris is zo boos dat hij gelijk wil gaan pakken. Ik denk alleen maar aan de hassle die dat weer gaat geven. Onze kamer is fijn, al onze was hangt daar te drogen en de moeite die het gaat kosten om een ander hotel te vinden is het me niet waard. Morgen zijn we hier sowieso weg, we mijden de receptie vanaf nu en doen net alsof deze mensen er niet zijn.

Als we even later te voet op weg gaan naar het hotel waar het zwembad staat dat we mogen gebruiken, probeer ik niet meer aan de voorvallen te denken. De wandeling ernaartoe is prachtig, langs mooie kleine strandjes met mangroven, waar locals hun was ophangen en in een hangmat liggen om hun siësta te doen. We passeren wat winkeltjes waar je boottickets kunt kopen; ik informeer hoe laat de dagelijkse boot naar Phuket vertrekt. Helaas pas om 15.15 uur. Ik had liever gehad dat we morgenvroeg al weg hadden gekund - op naar nieuwe vies en positieve indrukken. Deze plek is ontiegelijk mooi maar door wat er is gebeurd gisteravond en vanmorgen wil ik eigenlijk toch echt weg uit ons hotel merk ik. Opeens bedenk ik dat we natuurlijk ook nog altijd gebruik kunnen maken van het aanbod om een dag eerder uit te checken en vandaag de boot kunnen nemen naar Phuket. Het is nu pas 11 uur, als ik snel ben kan ik om 12 uur uitgecheckt zijn. Zev en Kris kunnen bij het zwembad blijven zodat die er geen last van hebben.

Wanneer we gesettled zijn bij het zwembad leg ik Kris mijn plan voor. Kris is voor - en dus sta ik twintig minuten later in mijn eentje weer bij ons hotel om uit te checken. Uiteraard is de boot naar het strand weer net vertrokken; de volgende gaat over 2,5 uur. En die gaat alleen naar het strand aan deze kant van het eiland, niet naar het strand waar de boten vandaan vertrekken. ‘This is not our problem', is het enige antwoord van de manager. Gelukkig kies ik eieren voor mijn geld en boek een (veel te dure) taxiboot om me nu te brengen. Geen denken aan dat ik hier nog 2,5 uur ga blijven en dan nog een heel eind met mijn spullen moet sjouwen. Als ik even later onze tassen met zeiknatte was sta in te pakken, voelt het ergens belabberd. Maar ik ben wel des te zekerder dat ik hier niet meer wil zijn. Het is goed zo.

Helaas duurt het tegen de tijd dat ik weg wil nog ruim een kwartier voordat de taxiboot er is. Heel ackward aangezien ik geen woord meer hoef te wisselen met deze mensen en niets liever wil dan wegwezen. In de tijd dat ik er sta krijg ik tot twee keer toe de accusatie dat de beach bag op de kamer weg is - of ik die kan afrekenen of teruggeven. Ik geef twee keer aan dat ik die tas niet heb, geen dief ben en dat ze al mijn tassen mogen controleren - ook die van Kris op het strand. Maar ze geloven het maar half. Jezus wat een K-plek dit met ultra slechte vibes. Vind je het gek dat dat zwembad kapot is gegaan. Uiteindelijk kies ik ervoor om beneden bij het strandje te wachten, ook al is de boot er nog niet. Ik wil deze mensen niet meer om me heen hebben. Gelukkig staat even later de bootman voor me en kan ik weg. De bootrit naar het strand waar Kris en Zev zijn is prachtig. Overal bizarre rotsformaties die misschien wel meer impressive zijn dan bij Kho Phi Phi of Koh Ngai. Ik snap echt de beauty van deze plek. Volgende keer gewoon een ander hotel nemen, voor nu is het take your loss and leave the market, zoals Laurens ooit altijd zei. Mijn moment van de dag is wanneer ik kaartjes voor de boot naar Phuket in mijn handen heb en bij aankomst op het strand Kris en Zev lekker in het zwembad zie spelen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Gelukkig hebben we nog twee uur voordat de boot gaat. Genoeg tijd om te lunchen. Ook hier weer die ongeinteresseerde blikken, terwijl je gewoon op een aardige manier eten bij hen besteld. Blij dat we over een paar uur weer in Boeddhistisch grondgebied zitten. Bizar toch eigenlijk dat een religie zoveel effect lijkt te hebben op hoe mensen zijn. Via een kleine bootrit vanaf het strand op een longtail-bootje worden we naar de grote boot gevaren, waar we overstappen op de grote boot en een kleine twee uur later al aankomen in Phuket. We hebben getracht om Zev te laten slapen, maar dat werkte helaas niet. Helaas zijn we er nog niet wanneer we aankomen in de haven. Ons wacht ook nog een taxirit in een minibus van 1,5 uur, van de haven naar Surin Beach. Een stukje van niets qua kilometers, maar omdat de weg door Phuket en Patong leidt is het een hel om er te komen. Niet in de laatste plaats omdat Zev echt niet te harden is in de auto. Het is dat er geen ruimte voor een strafplek is in de auto, want anders had hij er continu gezeten. Het is duidelijk tijd voor eten, slaap en regelmaat. We worden onmiddellijk gestraft voor het gebrek daaraan.

We komen uiteindelijk om 19 uur aan in ons hotel in Surin Beach. Een simpel maar prima hotel in een zijstraatje van het strand, dat echt alleen bedoelt is om er te slapen. Gelukkig kunnen we de kamer zo ombouwen dat we alle natte was weer op kunnen hangen. Hopelijk kan die morgen droog weer de tassen in. Omdat Zev zo onhandelbaar is, twijfelen we of we nog uit eten moeten gaan. Maar eenmaal gedoucht en te voet op weg naar de beach club Catch waar we willen eten, is Zev opeens weer in zijn sas. Al helemaal wanneer hij een paar happen pasta op heeft. Hij is op slag weer gezellig en is de enige die staat dansen op de plaatjes van de DJ die er draait. Kleine uitslover. Maar tegelijkertijd super leuk. Hij windt op slag weer iedereen om zijn vinger. Moeheid lijkt opeens heel ver weg, al helemaal wanneer hij een chocoladesijsje voor zich heeft. Good for us, want we hebben eindelijk even tijd om te relaxen en ook lekker te eten en een wijntje te doen - wat hier overigens heel goed kan. Met een kind waar geen land mee te bezeilen valt is het echt niet chill reizen. En een hippe beach club had vanavond heel verkeerd kunnen uitpakken. Maar gelukkig blijft Zev ook echt Zev - en kan zijn mood dus van de ene op de andere minuut weer omslaan. Lucky us.

Bizar hoe westers de restaurants en beach clubs hier opeens zijn. Ook al is het maar een relatief klein stuk van Phuket waar dit de standaard is (namelijk het noordwesten van Phuket), het voelt hier echt bijna als Ibiza -maar dan op zijn Thais. Na een relaxt etentje, vol westerse standaarden (waaronder lekker brood met olijfolie en balsamico, een goede ceasar salad, lekkere wijn in mooie glazen, goede chocolade toetjes en dito koffie) lopen we terug richting ons hotel. En laten onderweg een grote rijstpapieren wens-ballon met een kaarsje erin opstijgen, die de mannetjes hier op straat overal verkopen. Leuk. Goede vibes hier. En goed dan ook dat we zijn verplaatst.

De volgende morgen blijkt alle was droog te zijn en kunnen we met een gerust hart gaan ontbijten. Dat doen we bij een andere beach club dan waar we gisteren waren, Zazana. Heerlijk ontbijt. Helaas is Zev alweer over de zeik om ongeveer alles - waarschijnlijk is hij nog steeds moe van het gebrek aan siësta’s de afgelopen dagen. Helaas is het zwembad van de club kapot en is de zee zo ruw dat zelfs Zev er niet in wil. Als we uiteindelijk 1000 Bath (omgerekend zo’n 30 EUR) moeten betalen voor een beachbead met zijn drieën, vind ik het dat niet waard. Kris wel, want hem maakt die 30 EUR geen reet uit. Maar ik wil dan een goed werkend zwembad zodat ik ook echt de hele dag kan blijven. En dat is er niet. Ik ben dan ook voor verplaatsen naar een andere beach club, maar Kris is intussen chagrijnig vanwege mijn krenterigheid. Ik noem het kritisch zijn t.a.v. wat ik uitgeef en vind het niet meer dan normaal dat ik dat doe.

Omdat we al moeten uitchecken ga ik naar de kamer om onze spullen te pakken. Ik laat ze bij de receptie staan zodat we ze vanavond kunnen oppikken op weg naar het hotel dat ik voor de komende twee nachten heb geboekt. Tot die tijd gaan in ieder geval Zev en ik naar een beach club waar ze wel een zwembad hebben. Kris kiest uiteindelijk eieren voor zijn geld en gaat mee. We nemen een taxi naar Nikkie Beach, waarvan ik weet dat ze er eentje hebben. Eenmaal daar is het even slikken qua prijzen. Deed ik net moeilijk over 1000 Bath, hier kost het vijf keer zoveel om op een lekker groot bed te mogen liggen. Maar daar krijg je dan wel een fles champagne bij. Plus een DJ die relaxte plaatjes draait en een groot zwembad met poolbar. Nice. Als we dan ergens geld stuk slaan, laat het dan maar hier zijn. Ik kies dan ook niet voor een schraal eenpersoons zonnebedje, maar voor een vet vierpersoonsbed met dik matras en een grote parasol. Breed genoeg om Zev erop te laten slapen vanmiddag. Gek genoeg voel ik me er beter over om die 5000 Bath af te rekenen dan om 1000 Bath afgerekend te hebben in de tent van vanmorgen. Dit is het echte werk. Ik houd dan wel niet van bubbels, vandaag doe ik net alsof.

Gelukkig is Zev ook helemaal relaxt vanmiddag. Zodra hij in het zwembad ligt (wat met zijn lastige mood van vanmorgen bijna niet lukte) is alles goed, net als destijds op Bali. Hij heeft gewoon snel last van de hitte en is daarnaast nog altijd moe. Die middagslaapjes zijn echt strikt noodzakelijk, zo blijkt maar weer. Het is alleen lastig om hem echt te slapen te krijgen zonder ooglapje erbij. Shit, vergeten mee te nemen. Heel dom, want ik weet wat een verschil dat kan maken, zeker als je overdag wilt slapen. Zev relaxt wel een dik uur, lekker liggend op ons mooie bed. Maar echt slapen zit er helaas niet in. Dan maar vroeg naar bed vanavond. Dat laatste lukt echter ook niet, omdat we ons (weer) totaal vergissen in de tijd die we erover doen om van Nikkie Beach naar ons nieuwe hotel te komen. Dat blijkt een dikke twee uur te zijn - niet echt handig met een kind wat al bijna over de rel is van vermoeidheid.

We komen we pas om 19.45 uur aan bij Cocoville, ons nieuwe onderkomen voor de komende dagen. Een prima plek; goedkoop en toch best heel leuk. Het zit vlakbij allerlei Thai boksscholen en dus trekken ze veel mensen aan die daar voor langere tijd trainen. We douchen en installeren ons, waarna we lekker gaan eten. Heerlijk om na een drukke dag te zitten en niets meer te hoeven (behalve Zev naar bed brengen). Uiteindelijk ligt Zev om 21 uur in bed en vallen mijn ogen een dik uur later alweer dicht. Tot grote teleurstelling van Kris. Ik kan er echter niets aan doen, ik ben een zacht ei geworden en maak in mijn chill-modus blijkbaar zo weinig adrenaline aan, dat ik opeens elke avond in no time kapot ben. Op deze manier maak ik wel elke dag mijn acht uur slaap - wat zal ik er na onze reis uitgeslapen uitzien.

De volgende morgen ben ik weer vroeg wakker; Zev en Kris liggen tot 8.30 uur voor pampus. Heerlijk voor ons en voor Zev dat hij een beetje heeft bijgetankt. Fijn ook voor Kris dat hij heeft kunnen uitslapen. En fijn voor mij dat ik ’s morgens vroeg twee uur voor mezelf heb om een beetje te facebooken en mijn dagboek bij te werken. Quality time, ook al is het pas 6.45 uur. Het gebeurt (te) weinig, ook op deze trip. Misschien moeten Kris en ik meer opsplitsen, misschien moeten we een andere tactiek bedenken. Ons mooie plan dat ieder van ons elke week één dag voor zichzelf heeft en daarin doet wat hij/zij leuk vindt klinkt prachtig op papier, maar we hebben het helaas nog niet in de praktijk toegepast. Terwijl met name Kris er volgens mij best wel behoefte aan heeft.

Ik ben even echt klaar en besluit die middag na Zev’s slaapje in ieder geval iets actiefs te gaan doen met Zev. Ik heb even geen zin meer om hier in het hotel te blijven - niet in de laatste plaats omdat het grote zwembad vandaag gesloten is voor een onderhoudsbeurt. Jezus, wat is het met al die zwembaden hier? Gelukkig is het kleine, tweede zwembad wel open. En dus ga ik daar maar spelen met Zev.Ik heb al aan Kris geopperd dat we ook vanavond in plaats van morgen kunnen vertrekken naar Hua Hin, waarvoor we een nachtbus moeten nemen. Op de een of andere manier heb ik het idee dat ik een verse start ergens wil hebben, met zowel Kris als Zev. Aan de andere kant is het ook prima om nog een nacht hier te blijven en morgen in het zwembad te chillen - dat dan weer toegankelijk is. Wanneer Zev zijn middagslaapje heeft gehad en wij een uur gelezen hebben op ons terrasje, voelt alles weer een beetje beter. Kris besluit met ons mee te gaan naar de tempel en de Big Buddha die we willen bezoeken. Die Buddha staat bovenop de berg, vlakbij ons hotel. Helaas zijn we uiteindelijk meer tijd kwijt met het regelen van taxi’s van A naar B en B naar C dan dat we bij de tempel en de Big Buddha doorbrengen. Daarnaast is Kris niet lekker omdat hij te weinig gegeten heeft. Daarnaast voelt het uiteindelijk ook redelijk gehaast omdat we vanavond definitief de bus naar Hua Hin willen nemen. Dan toch maar terug naar huis, waar we snel alle tassen pakken, een taxi regelen, eten bestellen en afrekenen. We schuiven net een laatste hap zalm naar binnen wanneer de taxi al op de stoep staat. Niet heel relaxt, maar we hebben in ieder geval gewoon normaal gegeten voordat we de bus instappen.

Eenmaal op het busstation, blijkt er net een bus te vertrekken naar Bangkok - die onderweg kan stoppen in Hua Hin. En zo zitten we twee minuten later al in de bus - die ook nog echt gelijk vertrekt. We zitten weliswaar helemaal achterin de bus, maar hebben wel zes grote stoelen voor onszelf, waarvan twee met zeven van beenruimte én plek om onze handbagage allemaal bij elkaar te houden. Hoe relaxt. Geen idee of er nog mensen bijkomen, maar voor nu zitten we riant. Zeg vindt het helemaal te gek dat we een hele nacht in de bus doorbrengen. Hij vindt het meer dan spannend en heeft er geen problemen mee dat hij alleen op de stoelen voor ons ligt. Als hij dan ook nog een pak koekjes krijgt van de buschauffeur is hij de blijste peuter op aarde.

Gelukkig krijgen we niet alleen een pak koekjes, maar ook alledrie een goede deken van de busmaatschappij. Het is zoals altijd in dit soort landen freezing koud in de bus - die lange broeken, sokken, blouse en truien heb ik dus niet voor niets vanmiddag ingepakt in onze handbagage voor ons alledrie. Worden die dan toch in ieder geval één keer gebruikt deze reis. Als de lampjes in de bus even later uitgaan, is dat even slikken. We hebben geen hoofdlampjes uit onze tas gehaald en echt iets doen (behalve slapen) is nu dus onmogelijk. Kris en ik kletsen een beetje, terwijl Zev op de stoelen voor ons in de chill ligt te kijken naar al het verkeer onder hem. Als we een half uurtje later nog eens kijken ligt hij vredig te slapen, met zijn dekentje over zich heen en zijn handen gevouwen onder zijn hoofd. De ultieme relaxhouding, hoe krijgt hij het voor elkaar. Een echte reiziger.

De bus heeft ondertussen flink de vaart erin. Ik kan niet helemaal inschatten of hij gewoon goed doorrijd of als een bezetene auto’s aan het inhalen is. Op sommige momenten voelt het als het laatste. Ik laat maar lekker mijn gordijn dicht, zodat ik er niet over hoef na te denken en zijn inhaalmanoevres niet hoef te zien. Toch maar even Zev goed vastgespen in zijn stoel, zodat die in ieder geval niet zomaar de bus door geslingerd kan worden. Als we zo doorrijden zijn we halverwege de nacht al in Hua Hin in plaats van om 5.30 uur - zoals gepland. Ik probeer even op de laptop wat te doen, maar al snel begint mijn hoofd te knikkebollen. Kris ligt al naast mij te pitten en even later ben ik ook onder zeil. Hoofdlapje op, sokken en trui aan, deken over mijn hoofd en huppakee. De rest van de avond word ik nog maar een paar keer even kort wakker, vooral bedoeld om te checken of Zev goed ligt en of we niet per ongeluk al bijna bij Hua Hin zijn.

Voordat ik het weet is het 4.30 uur en kijk ik naar buiten. We zijn er al. Iets te vroeg wat mij betreft, maar het is niet anders. We maken Zev wakker, die vrolijk zijn ogen open doet en alleen opmerkt dat deze rit wel heel erg snel gegaan is. De held. Een minuut later staan we in het pikkedonker met al onze bagage langs de kant van de weg. Thank God staat er een taxichauffeur naast me, die zo te ruiken net in zijn auto heeft liggen slapen. Voor het zelfde geld hadden we hier een uur lang gezeten zonder dat er een kip langskomt. Omdat we een dag eerder in Hua Hin zijn gearriveerd dan verwacht, hebben we voor vandaag nog geen reservering. We besluiten maar een keer een splurge te nemen en laten onszelf naar een hotel rijden dat ik bij het boeken destijds prachtig maar echt te duur vond. Helaas blijkt dat hotel geen kinderen te accepteren - en dus laten we ons uiteindelijk afzetten bij het hotel waar we ook voor morgen een reservering hebben. Dat gaat niet helemaal vanzelf; de chauffeur heeft geen idee waar we moeten zijn en juist van dit hotel heb ik blijkbaar het adres niet genoteerd. Niet handig. Na drie keer vragen en vier keer fout rijden vinden we uiteindelijk ons hotel. Dat zo op het eerste gezicht voelt als een soort blokkendoos. Maar we kunnen er terecht, veranderen onze reservering van morgen in vandaag (zodat we morgen eventueel kunnen verkassen als we dat zouden willen) en mogen met 500 Bath bij betaling nu al inchecken voor vandaag. Precies wat we nodig hebben.

Na een korte douche zijn we alledrie fris en fruitig. Het wordt buiten inmiddels licht. In plaats van op te staan doen we juist de gordijnen dicht en slapen nog drie uurtjes voordat we alledrie tegelijkertijd om 9 uur wakker worden - en daarmee een normale nacht gemaakt hebben. Relaxt. We ontbijten bij het hotel en besluiten een upgrade te vragen naar een kamer op de begane grond, aan het zwembad. Je kunt vanaf je terrasje dan zo het zwembad in plonsen. Gelukkig kan dat, met 1.000 Bath bijbetaling. Prima, vandaag willen we gewoon lekker zitten. Het hotel blijkt op de tweede verdieping totaal anders te voelen dan vanaf de begane grond. Opeens wanen we ons als koningen van het langste zwembad dat ik ooit bij een hotel heb gezien. Terwijl Kris nog steeds niet lekker is en op bed ligt, ga ik met Zev dat zwembad ontdekken. Super relaxt.

Helaas lukt het me daarna niet om Zev in slaap te krijgen voor zijn siësta. Na een uur liggen en niet slapen geef ik het op. We gaan gewoon leuke dingen doen. Hua Hin is een vrij mondaine middelgrote stad, waar de koningen en adel haar vakanties viert. Het is echt een stad, maar wel typisch eentje die aan het strand ligt, vol zit met grote mansions en mooie beach clubs en geen last heeft van files. Het voelt een beetje zoals Tel Aviv in die zin. De Lonely Planet had gelijk: dit is een relaxte, mondaine plek ,waar je volgens mij zo een week kunt zitten, lekker de stadse dingen kunt doen maar ook elke dag een ander stuk strand met een andere beach club kunt bezoeken. Net als Phuket in die zin, maar dan zonder de files en met veel meer rust - mits je buiten de ene grote straat blijft tenminste.

We nemen een taxi naar het hotel waar we vanmorgen waren, om daar te lunchen. Let’s sea Hua Hin blijkt op de plaatjes net even mooier dan in real life, al lunchen we er wel heel leuk op een rood pluchen bankje vlak voor de zee. Zev mag in de tussentijd even paardje rijden langs het strand. Als ik even later iets wil opzoeken op de iPad, blijkt het scherm in onze tas in 100.000 stukjes te liggen. Kutzooi. Gelukkig zitten we in een stad en kunnen we binnen vijf minuten in een winkelcentrum de iPad weer laten repareren. Maar toch. Weer die hele riedel van winkelcentrum zoeken, winkel zoeken, onderhandelen, hopen dat hij ook echt gemaakt kan worden binnen een dag (of uiterlijk twee) en uiteindelijk hem weer ophalen: we hebben die riedel al in Maleisie gedaan en ik zit er niet op te wachten om ‘em hier in Thailand nog een keer te doen. Maar het is niet anders. Zonder scherm kunnen we niets met de iPad en Zev is er super blij mee. De iPad ziet er echter zo verpletterd uit dat ik me überhaupt afvraag of het nog gerepareerd kan worden.

Op naar het winkelcentrum dan maar. Waar we op de derde verdieping inderdaad een Apple Store en een aantal kioskjes vinden waar iPads gerepareerd worden. Terwijl de Apple Store er twee weken over doet om ‘em te repareren, kan hij bij het kioskje er tegenover morgen klaar zijn om 12 uur. Nice. Het kost wel wat tijd omdat de reparateur niet zelf bij de kiosk zit en tot twee keer toe op en neer komt lopen om dingen af te stemmen. Dan geven we hem onze iPad, en doen er nog een half uur over om een receipt te krijgen waarop staat dat wij onze iPad aan hem hebben gegeven om te repareren. Duidelijk een heel vreemd verzoek; alles gaat hier blijkbaar in goed vertrouwen, zonder enig bewijsmateriaal.

Eenmaal buiten, nemen we een tuk tuk naar Ocean View Beach Club, een vette tent waar we een wijntje drinken en de zon zien ondergaan. Jammer dat we geen honger hebben nog, anders zou dit de perfecte plek zijn geweest om te eten. Omdat Zev al behoorlijk over de rel is door zijn gebrek aan middagslaapje, besluiten we rechtsomkeer te maken, Zev thuis direct in bed te stoppen met alleen een paar koekjes als avondeten (bad parenting I know) en daarna roomservice te bestellen op ons fijne terrasje aan het zwembad en daar een aflevering Sons of Anarchy te kijken. Gelukkig valt Zev makkelijk in slaap en kan ik tussendoor nog lekker een stukje zwemmen in het donker, terwijl Kris lekker bij Zev in bed ligt. Typisch zo’n heimelijk genoegen.

De volgende morgen is super relaxt. We slapen voor ons doen alledrie uit tot 7.30 uur en gaan daarna lekker zwemmen in ‘ons’ zwembad. Kris is nog steeds niet lekker en hangt net als gisteren vooral veel in bed. Omdat onze kamer aan het zwembad grenst voelt het alsof hij er toch een beetje is. Ik zal blij zijn als hij zich weer fit voelt - en ikzelf ook, want net als Kris heb ook ik lat van verstopte holtes en hoofdpijn. Waarschijnlijk wordt zijn humeur dan ook weer wat beter; dat zou fijn zijn. Ik lees lekker mijn boek, chill wat op een zonnebedje, zwem weer naar ons eigen terrasje, drink wat, speel wat met Zev in het water. Fijn ochtendje.

Einde morgen pak ik onze spullen in, reken af, maak Kris wakker en laat een taxi bellen. Ik heb voor de komende nacht een ander hotel geboekt, een groot koloniaal huis aan het strand. En dat voelt gelijk prima - ook al zou het huis er nog honderd keer beter uitgezien hebben als het helemaal wit was geschilderd in plaats van lichtgeel en lichtgroen. We brunchen bij het zwembad, waarna ik Zev naar bed breng en Kris naar het winkelcentrum loopt om de iPad op te halen - die uiteraard nog niet klaar is. Bummer. Tegen de tijd dat die wel klaar is, is Zev alweer wakker en spenderen Zev en ik de rest van de middag in het zwembad terwijl Kris nog een keer de iPad gaat ophalen. Dit keer is hij gelukkig wel klaar, al is hij met minderwaardig glas gerepareerd en zit hij aan sommige kanten niet helemaal goed vast. Toch nog maar even wachten om te kijken of dat beter kan. Tegen de tijd dat Kris terug is, wordt het alweer bijna donker.

Na een korte douche gaan we op mijn verzoek een stuk over het strand lopen, op weg naar een bepaald restaurant dat we gisteren hebben gezien, genaamd Dune. Helaas is het verder dan gedacht (die Google Maps geloof ik ook niet meer), is het super benauwd buiten en loopt Kris verplicht het hele stuk met Zev op zijn nek. Een garantie voor een klagerige Kris - en dat snap ik wel als je elke keer met twintig kilo op je nek loopt en nooit even relaxt een stap kan zetten. Het laatste stuk doen we daarom toch maar met de tuk tuk - die er nog best even over doet. Maar goed dat we dit niet gelopen hebben. Dune is een heel mooi hotel, met op de een na bovenste verdieping een rooftop restaurant met een klein zwembad. Super leuk om te eten en uiteindelijk ook nog erg lekker. Ons koffietje met dessert - standaard een brownie met vanille-ijs, met drie lepels- eten we op de rooftop, helemaal bovenin het gebouw - vanwaar we een 360 graden uitzicht over de stad hebben.

De terugweg naar huis doen we dit keer met een shared tuk tuk - compleet met allerlei bling bling en een flatscreen TV waar we de live-uitzending van ‘The Voice Thailand’ kunnen volgen terwijl we rijden en mensen oppikken. Verder is deze stad zo modern en relaxt, dat het zo in een westers land zou kunnen staan. Was Phuket nog wel echt onvervalst Thais met alle kleine weggetjes, drukte, viezigheid en primitieve winkeltjes langs de weg; Hua Hin is bijna Singapore-achtig modern. En dat geldt niet alleen voor de beach clubs, die in Ibiza niet zouden misstaan. Maar ook voor de winkels, de straten en de auto’s die er rijden. Alleen de tuk tuk’s verklappen nog dat we hier in Thailand zitten.

Eenmaal in ons hotel breng ik Zev naar bed. Omdat Kris inmiddels al in bed ligt kan Zev daar lekker tegenaan kruipen en kan ik intussen buiten op ons terrasje een beetje internetten. Zo nodig ik mensen uit voor Zev’s verjaardag, die er al bijna aankomt, en bedenk ik hoe we zijn feestje kunnen vieren. Het lijkt nog zo ver weg, maar minder dan een week na thuiskomst is Zev al vier - en gaat hij eindelijk naar school. Spannende tijden, die al over zes weken spelen. De tijd begint nu snel te gaan: we zijn op een dag na al twee maanden onderweg en hebben nog maar een maand te gaan. Ook wel weer een lekker idee om straks in Amsterdam een beetje te cocoonen, met de kou buiten en kaarsjes aan binnen. Het staat nu nog zo ver van ons af. Terug in de kamer maak ik Kris wakker en doen we eerst allebei iets voor onszelf; daarna kijken we nog tot 2.30 uur Sons of Anarchy in bed. Heerlijk dat dat af en toe kan, zonder de volgende morgen vroeg op te moeten en scherp te hoeven zijn voor werk.

De volgende morgen regel ik eerst ons vervoer naar Anuyutaya. Omdat het lokaal openbaar vervoer teveel verschillende overstaps betekent, besluit ik een taxi te boeken. Dat kost meer maar is ook een stuk sneller, zo is de gedachte. Plus Zev kan goed slapen in de auto. Tot het zo ver is hebben we de hele morgen nog om bij ons hotel te ontbijten en te chillen bij het zwembad. Eenmaal in de taxi, bedenken we eerst dat we vergeten zijn een bonnetje te halen van onze iPad reparatie - nodig voor de verzekering. Na een stop bij de shopping mall, kunnen we echt op weg. Denken we. Een paar honderd meter verder volgt echter de tweede stop, bij een benzinestation. Waar een rij van zeker dertig autos staat om gas te tanken. Blijkbaar is dat (net als in Nederland) de goedkoopste brandstof en een schaars goed dat niet bij elk tankstation verkrijgbaar is. Het zijn (niet geheel toevallig) ook alleen maar taxi’s die in de rij staan om te tanken. Na bijna een half uur wachten en auto in, auto uit (beleid bij het tanken van gas dat iedereen de auto verlaat), kunnen we eindelijk op weg. Het is inmiddels 13.15 uur - 45 minuten later dan bij vertrek. Gelukkig valt Zev na enige moeite eindelijk in slaap. Nog geen half uur later stopt de taxichauffeur echter voor de tweede keer, om iets te drinken en eten te kopen. Zeg is gelijk weer wakker. Lekker dan. We gaan weer verder en Zev slaapt gelukkig na wat moeite weer in naast me. Totdat we tien minuten later weer stoppen, dit keer om wederom gas te tanken. Daarvoor staan we in een zo mogelijk nog langere rij dan die van 1,5 uur geleden. Omdat ik enige handgebaren maak (om te vragen waarom we hier nu alweer staan) besluit de chauffeur alleen naar de WC te gaan en daarna de rij te verlaten. Om vijf minuten later opeens alle ramen open te doen en de airco uit te zetten, net op een stukje waar we maar tien kilometer per uur kunnen rijden. Nou is de airco al niet fantastisch, maar met ramen open besef je pas hoe warm het echt buiten is. Het wordt totaal niet duidelijk waarom hij dit doet. Nadat ik vraag of de ramen misschien dicht mogen vanwege de hitte buiten, gaan de ramen weer dicht. Zev is uiteraard inmiddels weer wakker geworden. Deze exercitie van ramen open en dicht doen vindt tien minuten later weer plaats, nadat de chauffeur volgens mij een ranzig ruikende wind gelaten heeft en de geur eruit wil laten. Needless to say dat Zev op dat moment weer net is ingeslapen en opeens weer rechtovereind zit. Grrrrr.

Helaas moet de (ongetwijfeld) goede man even later weer plassen, wat een volgende stop betekent. Om een kwartier later (wanneer Zev weer nét ligt te slapen) voor de inmiddels zoveelste keer af te slaan; dit keer bij een gewoon benzinestation zonder rij. Daar tankt hij voor een paar Bath gewone benzine, om een kwartier later alsnog te stoppen bij een (gas)tankstation mét rij. Dit keer staan alle taxi’s naast elkaar geparkeerd en is het al helemaal onduidelijk wanneer we in godsnaam aan de beurt zijn. Blijkbaar is gas zoveel goedkoper dan benzine dat hij het ervoor over heeft om elke keer een half uur in de rij te staan om zijn gastank (waar maar tien liter gas in past) bij te vullen. Wat is het met deze gast dat hij totale schijt heeft aan het feit dat hij met klanten in de auto zit, die hij beloofd heeft om 16 uur af te zetten op de plaats van bestemming? Als ik ook maar iets vraag (bijvoorbeeld waarom hij nu wéér stopt om te tanken) krijg ik een totaal gestoorde reactie. Sowieso spreekt de man geen Engels, dus iets uitleggen is er niet bij. Maar hij kan op zijn minst een paar keer sorry zeggen in het Thais, dat hadden we ook begrepen. Maar een sorry zit er niet in. In plaats daarvan geeft hij aan dat hij gek wordt van mijn vraag, door naar zijn hoofd te grijpen en naar mij te wijzen. En in plaats van op te komen voor mij en aan te geven dat hij zo echt zijn klanten niet kan behandelen, besluit Kris zijn mond te houden. Lekker dan. Ik ben even klaar voor vandaag.

Helaas betekent dat nog steeds niet dat we er bijna zijn. Sterker nog: we hebben uiteindelijk meer tijd langs de weg gestaan dan gereden en moeten nog ruim twee uur tot onze eindbestemming. Intussen is het uiteraard spitstijd geworden op de wegen rondom Bangkok. En dus rijden we vervolgens alleen maar stapvoets. Als we de bus naar Bangkok, de taxi naar het Victory Monument en de minivan naar Ayuthaya hadden genomen waren we er inmiddels al geweest. Nu mogen we blij zijn als we voor het donker arriveren. Wat uiteindelijk niet eens lukt. Ondanks allerlei mooie beloften van hemzelf en zelfs een vriend van hem, zijn we om 18 uur nog op de snelweg vanaf Bangkok. Om 19 uur zijn we eindelijk op de plaats van bestemming. Met een lichte kater door de lange rit, maar met de verrassing van de schoonheid van wat we zien. Ons hotel kijkt namelijk uit op een aantal prachtige tempels en stupa’s, die nu het donker is prachtig verlicht worden. Net als het zwembad dat ervoor ligt. Onze kamer is daarnaast prachtig. En dat voor EUR 70 - weliswaar bijna de goedkoopste kamer hier, maar met super uitzicht als we de deur open doen. Zo kan het dus ook. Na een korte douche en zwemsessie zijn we alledrie weer helemaal het mannetje. Fijn.

Als klap op de vuurpijl zit er naast ons hotel een restaurant dat net een paar maanden open is en een zo mogelijk nog mooier uitzicht heeft op de tempels. Een super vette plek, waar (zo lijkt het) alle hipsters van Ayuttaya ingecheckt zijn en het eten heerlijk is - net als de wijn, espresso, cocktails en coitreau. Wat nou Thailand derde of tweede wereldland! Ze lopen er hier beter bij dan in Nederland en restaurants zien er vetter uit dan bij ons. Gelukkig is Zev na een beetje eten ook weer in de chill. God, wat is het toch elke keer een groot verschil tussen Zev die moe is of honger heeft en Zev die dat niet is en heeft. Eenmaal op onze kamer gaan we nog heel even zwemmen. En daarna heerlijk in de chill met Sons of Anarchy. Zwaar balen dat ik een uur later alweer in slaap val. Die avonden zijn zo fijn, maar daardoor helaas zo kort.

De volgende morgen is het fijn wakker worden in ons paleisje. We ontbijten uitgebreid en laten dan een tuk tuk komen om ons een paar uur lang rond te leiden langs de mooiste tempels en stupa’s die hier te vinden zijn. Ayuthaya was ooit de hoofdstad van Siam - voorganger van Thailand. Daarom struikel je hier bijna over de mooie tempels. We kiezen er gelukkig maar een paar uit. Sterker nog: we laten de tuk tuk meneer er een paar uitkiezen. Door Zev is het toch niet haalbaar om midden op de dag urenlang te gaan rondlopen in de snikhitte. Maar uiteindelijk trekt hij het prima, kan hij lekker rondrennen en ziet hij ook dit maar weer als een soort speeltuin - net zoals hij een paar jaar geleden in Canada en de VS alles als een speeltuin zag. Ongelooflijk. Heerlijk dat het nog steeds zo werkt. Kon Zev maar altijd deze leeftijd blijven.

De tempels zijn prachtig en doordat we met de tuk tuk van A naar B gaan is het ook goed uit te houden. Toch is het ook wel weer een opluchting wanneer we ‘klaar’ zijn voor onszelf en naar huis ‘mogen’ om daar weer in het zwembad te ploffen. Wow wat voelt de koude water goed als je net een paar uur lang in 40 graden gelopen hebt. We lunchen weer bij de buren en leggen dan Zev in bed. Uiteindelijk moet ik hem wakker maken om 16 uur, aangezien we hebben afgesproken om een bootje te nemen dat langs een aantal mooie tempels met sunset gaat. Dat laatste valt tegen. Het is altijd heerlijk om op een bootje door de grachten te varen - ook hier. Het is ook echt leuk om mensen in hun natuurlijke habitat bezig te zien. Maar tempels zien we eigenlijk niet, uitgezonderd eentje waar we ook verplicht stoppen (had niet gehoeven, na vanmiddag zijn we wel weer uitgetempeld). Net wanneer we denken dat we het wel weer gehad hebben, stoppen we bij een prachtig tempelcomplex waarachter we de lucht oranje zien kleuren. Wow. De tempel blijkt uiteindelijkmaar tien minuten varen te zijn van ons hotel. Hadden we hier niet gelijk naartoe kunnen varen? Na de bootrit is het tijd om nog even te zwemmen; daarna gaan we weer eten bij de tent van gisteravond. Na een uurtje is echter Zev’s energie op en kunnen we ons maar beter uit de voeten maken voordat het te laat is. Super leuk en actief dagje zo.

De volgende morgen chillen we nog lekker bij ons hotel tot 11 uur. Beetje ontbijten, beetje zwemmen, beetje lezen. Om 11 uur staat onze taxichauffeur voor de deur om ons naar Kanchanaburi te rijden, ruim 2,5 uur rijden vanaf Ayuthaya. Dit keer zijn we er ook echt op de afgestemde tijd. Helaas valt dit keer het hotel echter tegen bij aankomst. You win some, you lose some. Dit keer is het ’t laatste: het hotel zag er op de plaatjes zo prachtig sereen uit, aan een rivier in the middle of nowhere. In real life zit alleen het zwembad aan de rivier, de rest van het hotel liggen aan een drukke straat - waaronder de hotelkamers, die als een soort motel aan de stadse kant liggen en zo klein zijn dat je er je kont niet kunt keren. Ongelooflijk dat dit soort hotels gemiddeld een 9.2 op Booking.com en Tripadvisor krijgen. Na een beetje klagen kunnen we in ieder geval morgen uitchecken wanneer we dat zouden willen. Maar even kijken wat we verder zien en wat we dan zouden moeten gaan doen. Maar op zich geen vreemd plan.

De uren erna kan ik maar moeilijk aarden in onze nieuwe place to be. Ik voel me een beetje genaaid en heb ook geen zin om het hier leuk te vinden. Totaal zinloos natuurlijk. Ik zoek nog een beetje op internet naar iets beters, maar de dingen die ik zie zijn vol voor vannacht en morgen. Dan maar vannacht hier blijven en morgen al naar Bangkok. Om uit mijn negatieve gevoel te snappen besluiten we even een stuk te gaan lopen. Zeg blijkt echter moe te zijn en dus gaat Kris met hem slapen, ik plof neer bij het zwembad. En voel me na een verkoelende duik en een baantje heen en weer zwemmen eindelijk weer helder in mijn hoofd. OK, onze kamer is klein en heeft geen uitzicht. Maar het is hier verder hartstikke mooi - zeker zo bij het zwembad met uitzicht op de Kwai rivier.

Aan de linkerkant bevindt zich de Death Railway, waar 100.000 oorlogsgevangenen in WO II zich letterlijk te pletter gewerkt hebben aan een railway die Thailand en (destijds) Birma moest verbinden. De Jappen wilden een alternatieve route dan die over land, daarom moest de treinrails er binnen no time liggen. Japanse engineers schatten in dat het vijf jaar zou duren om de 400 kilometer rails aan te leggen door heuvels en ravijnen; uiteindelijk hebben de 100.000 geallieerde gevangenen (waaronder heel veel Nederlanders uit Nederlands Indië) het traject in 16 maanden afgerond. Onder zulke barre omstandigheden dat velen van hen overleden - vandaar de naam Death Railway. Overigens is de railway maar 20 maanden gebruikt; toen hebben de geallieerden de brug over de Kwai rivier gebombardeerd. Na de oorlog is de brug opnieuw gebouwd; de Thaise Spoorwegen gebruiken de rails nog steeds. De Britten hebben het stuk aan de Birmese kant wel opzettelijk kapot gemaakt; ze waren destijds bang voor separatisten onder etnische minderheden.

Toevallig is het deze week Kwai festival. En dat betekent dat er elke avond een soort nachtmarkt is en de brug verlicht wordt met een lasershow. Daarnaast wordt er elk uur vuurwerk afgestoken - prachtig! Later op de avond is er een soort adult entertainment - uiteraard met name gericht op mannen. Honderden auto’s tunen massaal in op hetzelfde radiostation, waar op dat moment een live set van een techno DJ wordt uitgezonden - dezelfde DJ die ook daadwerkelijk staat te draaien bij het event. Die honderden auto’s hebben hun auto’s zo gepimpt dat hun waggies een grote lichtshow zijn. En op die auto’s staan dan weer Thaise vrouwtjes te dansen en te strippen. Boys will be boys. Super grappig.

Helaas ben ik Zev op bed aan het leggen wanneer die technoset gedraaid wordt; Kris maakt van de gelegenheid gebruik om zelf even de stad in te gaan. De nachtmarkt, de lasershow en het vuurwerk krijg ik wel mee. Na Zev’s slaapje besluiten we een stukje te gaan lopen - en stuiten dan al op de nachtmarkt. Altijd interessant wat je op dat soort markten kunt kopen. Geroosterde schorpioenen, larven en sprinkhanen, vleermuizen. Maar ook baby geitjes en auto accessoires. I like. We eten vervolgens heel lekker (geen schorpioen of vleermuis, wel in (alweer) een behoorlijk mooie tent aan de rivier. Terwijl Kris vervolgens geniet van strippende Thaise vrouwen, pompende techno en flikkerende auto’s, leg ik Zev in bed. En ben dan ook nog zo moe dat ik met hem in slaap val. Tegen de tijd dat Kris rond middernacht thuis komt, is hij helemaal hyper en ik totaal slaapdronken. Lekker rolbevestigend.

Uiteraard zijn de rollen de volgende morgen omgedraaid - zoals eigenlijk elke morgen. Geen idee hoe ik nog ooit kan uitslapen. We ontbijten uitgebreid en zwemmen, chillen en lezen de morgen weg. Fijn ochtendje. Zeker nu we weten dat we vandaag al naar Bangkok gaan voelt dit hotel opeens prima. Om 12.45 uur bestellen we een taxi om ons daar naartoe te brengen; in het uur ervoor lopen we nog een keer naar de brug toe waardoor Kanchanaburi zo bekend is geworden (door de film ‘The bridge over the river Kwai’). Het voelt alsof de bielzen waar de treinrails op rust sinds de bouw in 1943 niet meer zijn vervangen; velen zijn half weggerot. Maar snel weer teruglopen voordat Zev er doorheen dondert met zijn kleine beentjes.

De taxirit naar Bangkok verloopt zoals gepland. Dat wil zeggen: het eerste uur rijdt het lekker door zonder file, daarna gaan we schuifelend naar ons hotel in een soort constante grootstedelijke file. Bangkok is qua verkeer alleen maar erger geworden sinds ik er twaalf jaar geleden was. Maar het verkeer voelt tegelijkertijd heel anders; gestructureerder, minder chaotisch. Minder een mierenhoop van toeterende en gestresste vervoermiddelen die elkaar allemaal klemrijden en in willen halen. Dat zit ‘em voornamelijk in de tuk tuks, die elkaar niet meer kris kras inhalen en zich netjes aan de verkeersregels lijken te houden. Geen idee of dat door veranderde wetgeving komt of doordat overmorgen de koning zijn 89ste verjaardag viert - en er daardoor wellicht meer politie op de been is. Die koning hangt uiteraard overal in de stad op plakkaten, billboards, posters en leaflets. Voor zijn 89ste ziet hij er nog vief uit, ook al is hij schijnbaar ziek en is het de verwachting dat hij binnenkort vervangen wordt als koning. Mag ook wel na zestig jaar koningschap.

Gelukkig zijn we er rond 16 uur, ruim voor het donker wordt. Ons hotel, Villa Phra Sumen, blijkt een soort oase van rust en groen te zij - en dat midden in de stad, op tien minuten lopen van de gekte van Koh San Road. We hebben een strak gestylde, grote kamer met een balkon op de groene tuin. Wow, hoe fijn in een heksenketel als Bangkok. En dat voor EUR 60! Omdat we overmorgen al richting Europa en Zuid Amerika vliegen, doe ik snel een wasje in de badkamer. Elke keer is het weer een uitdaging om alles uit te hangen op onze kamer en droog te krijgen in korte tijd. Het is maar goed dat er niemand van de huishouding langskomt om onze kamer schoon te maken; het is net een uithangbord - met op elke kast, deurklink, omgekeerd tafeltje, uitstekend haakje of lampenkap een drogend kledingstuk.

Terwijl ik de was doe, haalt Kris instant noodles bij de 7/11 - Zev’s favoriete eten; perfect als je even geen tijd hebt om uit eten te gaan. Omdat we over een paar dagen in Dusseldorf mijn familie gaan zien en Saskia daarbij een aantal spullen van ons mee naar huis neemt, moet ik ook alle tassen weer uitzoeken. Alles wat niet perse noodzakelijk is blijft achter bij Saskia - en dat is best veel. Kleren die we niet (voldoende) gebruiken (zoals alles met lange mouwen - totale miscalculatie met al die hitte hier), gekochte souvenirs, Lonely Planets die ik niet meer nodig heb, stekkertjes die ik dubbel meegenomen had, items die ik ondanks al die keren meesjouwen wéér niet gebruikt heb (zoals de hangmat en klamboe): heerlijk dat we al die kilo’s straks kwijt zijn. Het wordt tijd dat ik het traveling light principe een keer ga toepassen.

Tegen de tijd dat we de noodles op hebben, de was hangt en de tassen zijn uitgezocht, is het al donker. Tijd om te gaan eten en even langs Koh San Road te struinen. Wat de Febo onder de snackbars is, is Koh San Road onder de wereldwijde markten. Vreselijk slecht maar tegelijkertijd heeft het iets; een melt pot van alle mogelijke soorten westerse toeristen, in alle leeftijden, sociale klassen en genders. Ik durf te beweren dat bijna iedere westerse toerist die in Bangkok is geweest op zijn eerste of laatste dag op Koh San Road geëindigd is. Ondertussen eten we ook nog een Whopper bij de Burger King. Als we dan toch slecht bezig zijn, moeten we het ook echt afmaken. Ik koop voor een paar euro een aantal Indiase hippie tassen die zo fijn zijn en overal ingepropt kunnen worden - de twee die ik nu heb zijn kapot. Daarnaast scoort Kris twee korte broeken (bij gebrek aan eentje die droog en schoon is) en ik twee jurkjes. Nice.

Op de terugweg zijn we liever lui dan moe (met name omdat Kris Zev vrijwel continu op zijn nek heeft) en nemen we een tuk tuk. Voor mij staat de tuk tuk gelijk aan een gevoel van vrijheid - en is daardoor sowieso heerlijk. Wat is er bovendien meer Thais dan een tuk tuk?

Omdat we eigenlijk maar één echte volle dag in Bangkok hebben, zou je verwachten dat we de volgende morgen vroeg in de startblokken staan om de stad te verkennen. Het is in het hotel echter zo chill dat we geen haast hebben. Daarnaast ben ik in de afgelopen keren Bangkok nooit verder gekomen dan Wat Pho en het Grand Palace - en dit keer kan ik ook niet heel veel meer bedenken dan tempels bekijken. De floating market is alleen in het weekend actief, dat wordt ‘em dus niet. Vanavond gaan we een drankje doen op een rooftop (of twee), so that’s sorted. Er zijn genoeg leuke dingen te doen, maar die zijn allemaal vrij ver weg en bijna niet te bereizen. En dus zie ik voor de derde keer dat ik in Bangkok ben dezelfde dingen. Gelukkig zien we ook nog een nieuwe tempel: de Golden Mount tempel - vanwaar we een prachtig uitzicht over de stad hebben. Wat Pho is net als de vorige keren prachtig; wat mij betreft een van de mooiste Boeddhistische tempels die ik ken. Het Royal Palace slaan we over; geen zin meer om in de hitte te lopen met Zev. In plaats daarvan gaan we wat eten en daarna even thuis siesta houden. Wow, hoe fijn die oase van rust en reinheid, na al die smog en chaos.
Als Zev wakker is nemen we een tuk tuk naar een roof top bar, die in een artist gallery zit op de vijfde verdieping. Leuk maar ietwat rustig. Ik bestel voor mezelf een water met ijs en lime en krijg vervolgens (naast de bestelde fles water) een metalen emmer vol met ijs en een hele schaal met schijfjes lime - waar ik bij vertrek ook nog grof voor betaal. Soms zijn Thais net zo dom als alle andere Aziaten.

Na een drankje nemen we een tuk tuk naar een andere rooftop bar, aan de rivier. Met prachtig uitzicht over diverse tempels, waaronder Wat Arun. De rit in de tuk tuk door de stad om er te komen is misschien nog wel leuker. Het is vanavond Koningsnacht, en die wordt hier bijna hetzelfde gevierd als in Amsterdam. Met geel als nationale kleur (die net als ons oranje niet eens voorkomt in de Thaise vlag), is zo ongeveer de hele stad geel gekleurd. Iedereen draagt een geel shirt of een gele broek; overal hangen gele linten en versieringen. Er is daarnaast een soort Museumplein waar Thaise zangers zwaar gepassioneerd staan te zingen. Overal op straat staan food stands, overal ziet het eruit alsof het feest is. Super leuk. De rooftop bar die ik zoek heeft een besloten private party, een paar huizen verderop is echter een zelfde soort bar. Prachtig uitzicht, gruwelijk. Helaas kun je op die rooftop niet echt, dat kan wel beneden. Dan maar beneden eten en boven een drankje doen. Zev wil echter gewoon zijn beloofde chocolade ijsje - en dus verhuizen we dan toch maar naar beneden. Waar het eten tegenvalt maar de wijn wel goed smaakt. De terugweg naar huis is net zo leuk als de heenweg. Thailand is volop aan het feesten en het voelt bijna jammer dat we morgenochtend naar het vliegveld moeten en de échte gekte dus niet mee kunnen maken.

Thuis stopt Kris Zev in bed; ondertussen pak ik onze tassen opnieuw in. Dat laatste is best een dingetje elke keer. Zo mogen de tassen niet meer dan 20 kilo wegen, zodat we met Air Asia morgen geen issues krijgen met gewicht. In Kuala Lumpur wil ik vervolgens weer wat zware spullen uit de handbagage overhevelen naar de grote backpacks, omdat we op de vluchten naar Europa toe een limiet van 30 kilo hebben - en we ons dus niet een breuk hoeven te tillen met onze handbagage. Daarnaast gaan we morgen in KL op de airport naar het Sama Sama hotel om daar te zwemmen, aangezien we twaalf uur overstaptijd hebben zitten tussen aankomst en vertrek naar Abu Dhabi - en dus moeten zwemspullen in de handbagage komen te zitten. Ook pak ik voor ons alledrie een extra setje kleren in voor onze vlucht van Abu Dhabi naar Dusseldorf - aangezien we dan de kou in gaan en er al een volle reisdag op hebben zitten op ranzige vliegtuigstoelen. Tenslotte heb ik in de tassen een scheiding gemaakt tussen wat mee moet naar Cuba en wat achterblijft bij Saskia. I love organising en logistieke puzzeltjes.

Na een uurtje pakken zit alles netjes op de juiste plek. Klaar voor Centraal Amerika!