28 - 30 nov: Brunei: Jungle & Olie

Na een uurtje rondvaren in Bandar Seri Begawan, de hoofdstad van Brunei, zet de bootjongen ons af bij de jetty, vanwaar de speedboten naar Bangar vertrekken - waar we naartoe moeten. Bangar ligt omgeven door Maleisisch grondgebied en is daarom alleen bereikbaar via het water. Vanaf Bangar is het nog een kwartier met de auto voor we op onze plaats van bestemming zijn, het Tuorong National Park. Helaas gaat het net keihard regenen en onweren. Het duurt dan ook even voordat we een boot kunnen nemen naar Bangar. En omdat het zo hard blijft regenen, ook op de boot, is dit rit niet echt heel chill. Lekker claustrofobisch met zijn allen op elkaar, stomend en dampend zonder dat er een raampje open kan. Niet zo gek dat er in zakjes wordt gekotst om ons heen. Blij dat we er 45 minuten later zijn. Dat het een super mooie rit is tussen de mangroven door, met een totaal other worldly gevoel, hebben we niet meegekregen. Omdat er in Brunei geen taxi’s zijn (uitgezonderd vanaf de airport), vragen we gewoon om ons heen of er iemand ons wil brengen tegen betaling. Gelukkig regelt een man die op onze boot zat een local met een auto. En zo staan we twintig minuten later bij Sumbiling Eco Village - helaas wel voor een semi dichte deur. Dat wil zeggen: er moet iemand bij het longhouse (zeg maar het gewone woonhuis) gehaald worden om ons naar het kamp te brengen, dat vijf minuten loopafstand ligt. Nu zijn we blij dat we licht bepakt zijn. Echt heel gezellig is de ontvangst niet, zoals wel vaker ook in Maleisië het geval was. Je zou toch denken dat ze blij zijn met gasten, zeker buiten het hoogseizoen. Maar dat voelt niet altijd zo.

Eenmaal in het kamp snap ik eindelijk wat we geboekt hebben via Hostelworld. Maar krijgen we vervolgens discussie over wat wel en niet is inbegrepen bij die prijs (namelijk eten en vervoer vanaf de jetty in Bangar) - ook al is dat heel duidelijk want het staat in het Engels notabene op de voucher die ik heb ontvangen. Achteraf blijkt dat Hostelworld een verkeerde coupon heeft gestuurd, van een deal van vier jaar geleden. Maar daar heb ik natuurlijk niet zoveel boodschap aan. Ze verdienen nog steeds meer dan genoeg aan ons verblijf dus ik ben niet van plan om daarbij in te geven. Uiteindelijk moet ik tot twee keer toe op audiëntie komen, de laatste keer om met ‘the boss’ te praten via de vaste telefoon en uit te leggen wat het probleem is. Al met al niet heel service gericht. Maar gelukkig spreek ik met the boss af dat we gewoon krijgen wat er op de coupon staat - niet meer dan logisch wat mij betreft maar wel een bedankje waard.

Daarna gaan we in de chill, want dat is het hier wel. We hebben een super relaxte glamping-tent aan de rivier, met twee bedden, een klamboe, ventilator, gezellig lampje en stopcontact. Nice. Precies wat je nodig hebt hier. En met aan de rivier een plateau om te chillen - inclusief twee hangmatten. Fijn, hammocks rock. En al helemaal aan een mooie rivier. Ultieme onspanning. In de rivier kunnen we zwemmen, ook al staat er veel stroming en moet je dus constant tegen de stroom inzwemmen. Een beetje poedelen kan gelukkig wel. Daarna legt Kris Zev in bed voor zijn middagslaapje (gelukkig is die niet gebonden aan een tijdstip dus doen we het wanneer het uitkomt) en is het me-time. Naast onszelf is er nog een Nederlander, Maurice. Hij is hier de afgelopen weken een film aan het maken geweest en behalve dat hij behoorlijk irritant is, heeft hij ook mooie verhalen over Brunei - aangezien hij hier al een tijdje zit en in Bandar op een landgoed woont waar ook familie van de sultan woont. Irritant is hij omdat hij alles in het leven al eens gedaan heeft - en dan uiteraard in een betere of mooiere vorm dan een ander. Of het nou gaat om werk, geld, wonen in Nederland, wonen in het buitenland, vipassana meditatie of ayhuasca; bij hem was het allemaal net wat meer, beter, intenser of langer. Aan de andere kant is het überhaupt grappig om iemand tegen te komen die al die dingen ook gedaan heeft; ik ken in Nederland niemand die ayhuasca gedaan heeft.

Verder zijn er geen andere mensen in het kamp, behalve de local family die het kamp runt. Daarmee is het er nog relaxter. We eten lekker en spelen ’s avonds muziek om lokale instrumenten, een soort gong met pannetjes om op te slaan. Zev mag meedoen en vindt het meer dan prachtig. Helaas duurt het die avond twee uur voordat Zev slaapt, aangezien hij vanmiddag al een paar uur gepakt heeft. Daarna gaan we lekker series kijken in ons gezellige hutje.

De volgende morgen zijn we al vroeg weer op. Helaas doet het meisje die het kamp runt, waar we gisteravond nog zo gezellig mee hebben muziek gemaakt, vandaag totaal anders. Alles wat we vragen is teveel en ze is duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt. Voelt niet meer als een heel warm welkom en als Maurice om 9 uur plotseling weg moet van haar staan we op het punt om met hem mee te gaan. Geen zin meer om te blijven op deze manier. We moeten echter nog blijven, omdat the boss straks nog langskomt om naar de coupon te kijken op mijn laptop. En dus wordt er voor ons beslist: we blijven nog. Dat wil zeggen: tot vanmiddag 15 uur, want dan moeten we terug naar Bandar om morgenvroeg de ferry naar Labuan te kunnen nemen. Morgen vliegen we namelijk om 18 uur naar Bali - om een paar dagen later naar de Gili Eilanden te gaan. Zin in, allebei. Op de een of andere manier voelt die vlucht weer een als het begin van een nieuwe vakantie. Of op zijn minst een nieuw deel van onze reis.

We chillen nog een paar uurtjes in het kamp, waar we echt de enigen nog zijn die rondlopen. Zelfs de locals zien we niet. Dan komt the boss, aan wie ik nog een keer mijn voucher moet laten zien en nog een keer moet onderhandelen dat we onze taxirit van en naar Bangar vergoed krijgen. Eenmaal in de auto terug naar Bangar vinden we het eigenlijk wel prima dat we weer gaan. Het is een super fijne plek, maar door de rare mindset van mensen hier, het omgekeerde van de klant is koning, voelt het net iets minder relaxt. Gelukkig staat in Bangar de boot klaar om naar Bandar te gaan. Net nadat we instappen varen we weg. Good timing. Deze boot ziet er van binnen weer heel anders uit dan die op de heenweg. Dit keer staan bovendien alle ramen open en kan ik zelfs op het trappetje bij de chauffeur zitten, met voor mij geen ramen maar open lucht. En zie dan pas wat een fantastische bootrit dit is. Het voelt als een kruising tussen een racebaan in een videogame (door alle scherpe bochten en de obstakels in het water die ontweken moeten worden) en een boottocht door de Amazone - alleen gaat de boot sneller. Ik spot zelfs nog een krokodil along the way. Wat een landschap.

Eenmaal bij de jetty in Bandar, gaan we op zoek naar de plek waar we kaartjes kunnen kopen voor de boot naar Labuan morgenochtend. We moeten die ochtendferry hebben om onze vlucht naar Bali te kunnen halen, dus fijn als we nu al kaartjes kunnen halen in plaats van die morgen bij de ferry zelf pas te kopen. Het duurt even maar dan heb ik iemand gevonden die weet waar we moeten zijn: een klein winkeltje in een zijstraatje - die hadden we zelf nooit gevonden. We pinnen en kopen kaartjes, waarmee we met een gerust hart naar ons hotel kunnen. We besluiten uiteindelijk om die avond in het hotel te blijven en in bed een broodje te eten. Zev ligt om 19.30 diep te slapen, ik wil de tassen opnieuw inpakken vanwege onze vlucht morgen (max 20 kilo mogen we mee, minder dan er nu in zit), we nog moeten inchecken en ik wil voor morgen een hotel regelen waar we kunnen lunchen en zwemmen (aangezien we een paar uur te overbruggen hebben) - genoeg te doen nog. Bovendien regent het opeens keihard die avond. Omdat we geen eten in huis hebben krijg ik van het hotel een toaster en vijf boterhammen mee - eigenlijk niet genoeg voor ons drieën maar met de appel die we nog hebben erbij is het net voldoende om geen honger te hebben ’s nachts. Eenmaal klaar met alles kijken we in bed nog wat voordat het licht uitgaat. Morgen vroeg op!

Om 6 uur gaat zoals gepland de wekker. We hebben een early breakfast geregeld (alweer zoiets goeds van dit hotel) en een shuttle bus naar de ferry (ruim 25 kilometer rijden vanaf Bandar, echt service dat ze dat voor je doen). Om 8 uur zitten we op de catamaran die ons naar Labuan brengt. Weer een totaal andere boot dan op de heenweg; een stuk ruimer en relaxter - ook omdat je naar buiten kunt. Wel een stuk langzamer ook, zo ondervinden we onderweg. Zoals je mag verwachten van een oliestaat als Brunei zien we onderweg veel boorplatforms om olie te winnen. Grappig genoeg vond ik Brunei veel leuker en interessanter dan gepland - ook al waren we er maar drie dagen. OK, het is er saai. Maar ook schoon, nieuw, prachtige natuur en wild life. En stukken liberaler dan verwacht: geen enkel moment heb ik het gevoel gehad een hoofddoek om te moeten doen of een jurk tot op de grond aan te moeten. Het voelde eerder als Singapore dan als een land waar vrouwen gestenigd mogen worden als ze verdacht worden van overspel (wat in principe zo is hier). Gelukkig maar.

In Labuan nemen we een speedbootje naar Mataran, een half uurtje varen op een vet leuk bootje. Super klein, maar ik zit vooraan en kan lekker met mijn hoofd in de wind wapperen. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel boten genomen in zo’n korte tijd. En er gaan er nog heel wat komen. Binnen no time zijn we in Mataram en staat daar een shared taxi klaar voor Kota Kinabalu, die met ons erbij vol zit en weg kan. Nice. Dit is een betere manier van reizen naar KK dan te wachten op de boot van Labuan naar KK, die pas om 13 uur gaat. Sowieso komen we daarmee te laat aan om ons vliegtuig te kunnen halen, dus dat was geen optie. Dit is prima, alhoewel het laatste stuk vol files is om de stad in te komen. Bovendien rijdt de taxi door tot het station en moeten we dan weer terug naar het Shangri La Tanjun Aru, waar ik heb geregeld dat we vanmiddag kunnen lunchen. We stappen uiteindelijk over naar een andere taxi zodat we niet twee keer de stad door hoeven.

Eenmaal in het Shangri La, hebben we nog maar 1,5 uur om te lunchen en te zwemmen. Maar het is beter dan te hangen op een airport. Veel beter zelfs. Het eten is heerlijk, het restaurant zit aan het strand en er zijn voor Zev allerlei glijbanen om vanaf te gaan. En, best of all, het zit naast terminal 2, waar we vandaan vliegen. Perfecte bestemming voor nu. We laten onze tassen bij de receptie achter, die worden vervolgens bij vertrek weer met een wagentje naar de taxi gereden - die je gewoon bij de uitgang kunt regelen. Luxe is op dit soort momenten fijn (al hoef ik ook hier echt niet te slapen).