15-20 okt: Mañana, mañana (en princessentasjes)

Wanneer de zon al bijna onder is -de perfecte temperatuur voor een beetje lichaamsbeweging- doet Kris een spelletje beach volleybal met de locals (en is behoorlijk goed daarin, zo blijkt. Zev zet het ondertussen op een huilen omdat hij niet mee mag doen. Hij wil zo graag óók volleyballen. Pfffff… Dan maar naar ons huisje terug, terwijl Kris verder speelt. Het eten die avond is geweldig. Een buffet vol Aziatische shit, maar ook simpele westerse dingen als gegrilde maïskolven en tomatensalade. Wow, wat heb ik tomaten hier gemist. Als je het al krijgt, dan is het letterlijk één plakje. Samen met één plakje komkommer. Echt een luxeproduct dus. Zalig om daarom een bord vol tomaat met basilicum te eten. Zo fijn als eten weer echt iets lekkers en gezelligs is. Met al dat lekkere eten mis ik bijna de wijn niet meer. Ondertussen heb ik al twee weken niet meer gedronken. Wow, in Nederland heb ik dat ongeveer nog nooit bereikt (behalve in mijn zwangerschap).

Omdat we morgenmiddag naar Borneo vliegen, bel ik onze taxichauffeur van vanmiddag om een tijd af te spreken waarop hij ons ophaalt. Hij is er om 10 uur, zodat we genoeg tijd hebben om onze backpacks te droppen - ook wanneer de drukte tegenvalt. Hij had er even bij moeten zeggen dat het om 10 uur Malaysian Time ging - een kwartier later dan gepland dus. Tot die tijd hebben we voldoende tijd om uitgebreid te ontbijten. En dat is hier heeeeeeerlijk, met donuts, vers fruit, tailor-made eitjes en vers geperste coconut juice, pine apple juice en mango lassi. Die laatste brengt onherroepelijk herinneringen mee aan de bangh lassies die je in India altijd kreeg, vol met hasj erin - deze lassi daarentegen is vet onschuldig en alleen met yoghurt. Sommige ontbijtjes zijn zo goed dat je zou willen dat je kon eten tot je een ons weegt (of juist niet natuurlijk). Maar helaas, zelfs mijn maag is vol uiteindelijk. Zo jammer!

Eenmaal op de airport, is het voor Zev natuurlijk weer een groot walhalla van grote-mensen-dingen die je als kind de vette shit vindt. Elk vliegtuig dat landt, opstijgt of binnen taxiet wordt enthousiast begroet - ons eigen Air Asia vliegtuig al helemaal. Voor het eerst vliegen we met Air Asia op tijd weg - en arriveren we twee uur later ook echt op Kota Kinabalu, zoals gepland. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Of heeft Air Asia haar notoire te laat kom-gedrag verbeterd sinds we voor de laatste keer daarmee vlogen (twee jaar geleden op de kop af)? Fijn als je dingen niet verwacht en ze gebeuren toch…

Op de airport hebben we een auto gehuurd. Om die te vinden worden we letterlijk van het kastje naar de muur gestuurd. Helaas blijken uiteindelijk na drie keer heen en weer lopen alle moderne carrentals op een andere terminal te zitten, tien minuten rijden met de taxi hiervandaan. Waaronder (uiteraard) die van ons. Eenmaal bij de taxi’s buiten, blijk je eerst binnen een taxi te moeten bestellen en betalen. En dus kan ik weer naar binnen om een taxi te bestellen. Zo’n twintig minuten en 30 RM lichter (uiteraard een totale rip off, zoals meestal het geval is bij airport-ritjes) arriveren we op terminal 1. Waar inderdaad Hertz zit en gelukkig nog open is. Helaas hebben ze mijn reservering zelf niet in de boeken; die lopen via een sales kantoor in de stad, waar ze geen inzicht in hebben. Huh?!? Gelukkig is er wel WIFI - en dus kan ik onze reservering naar Hertz mailen (en voor hen vertalen want al dat Nederlands maakt natuurlijk geen sense. Wat een zooitje ongeregeld. Maar goed, na een half uur geduld hebben we onze auto. En blijken we een upgrade te hebben gekregen van een Ford Fnaar een SUV van Ford. Nice.

Ondanks de avondspits lukt het redelijk soepel om ons hotel te bereiken -met dank aan het navigatiesysteem dat we erbij gehuurd hebben. Na een paar minuten lopen met onze backpack van 21 kilo zijn we wel weer klaar met het echte backpackgevoel en zijn we blij dat we bij ons hotel zijn. Hoe deed ik dat vroeger met die enorme stukken lopen met mijn rugzak op?? Ons hotel is prima - en voor hoofdstadbegrippen zelfs bijzonder goed. En goedkoop, aangezien de hoofdstad vaak de duurste plek is om te slapen. Ook al is de stad niet echt heel boeiend, wel heb ik in de Lonely Planet een relaxt restaurantje zien staan dat er gezellig uitziet en heel goed westers eten heeft. I cant wait. To het zo ver is gaan we eerst op zoek naar een zaak om Kris’ iPhone te laten repareren, die een paar dagen geleden kapot gevallen is en niets meer doet (en dan moet je behoorlijk je best doen bij een iPhone.Op die manier zien we twee shopping malls van binnen. De eerste Merdeka Wisma lijkt een beetje op de zwarte markt van Beverwijk; de tweede is duidelijk meer upscale. In de ene mall verwijzen ze ons naar de tweede mall. Bij de andere verwijzen ze ons weer terug naar de eerste. En weer terug in de eerste geven ze aan dat we beter naar het Center Point kunnen gaan, in een ander deel van de stad. Pffff… hoe bedoel je van het kastje naar de uur gestuurd worden. We besluiten morgen verder te zoeken en nu te gaan eten. El Centro blijkt inderdaad een super relaxte tent te zijn, met meer dan lekkere salades en burgers, brownies en goede koffie en cocktails. Jippie. Dit is hoe uit eten gaan bedoelt is.

Op weg naar huis kopen we in de supermarkt wat kleurspullen voor Zev. Hij is zo goed bezig met kleuren en tekenen en letters en cijfers leren dat we hem daarin willen stimuleren. En dus kopen we (naast een zelf uitgezochte roze stift - op dit moment zijn lievelingskleur) drie kleurboekjes, potloden, een puntenslijper, liniaal en een Dora spelletjesboek. En voor onszelf een fles wijn (prijzige bende hier; een fles Lindemans kost in Nederland 4 EUR, hier 20 EUR - hoogstwaarschijnlijk om te voorkomen dat moslims in de verleiding komen om alcohol te drinken) en wat koekjes voor morgenavond in de jungle. Eenmaal in ons hotel geven we Zev zijn kadootjes - helemaal over the moon natuurlijk. Wanneer hij even later slaapt, gaan wij aan de slag met het beantwoorden van wat prangende mailtjes, bellen van de Rabobank om de creditcard limiet te verhogen, bellen van de BSO to be om onze plek voor Zev zeker te stellen en uploaden van foto’s op Facebook - in Nederland iets wat je even zo erbij doet, hier een heel gebeuren omdat de verbinding nooit goed genoeg is om echt iets te doen. Tgen de tijd dat we gaan slapen is het 1 uur - een record voor ons aangezien we de rest van de tijd voor 23 uur op een oor liggen.

De volgende morgen staat onze wekker vroeg omdat we een parkeerkaartje moeten kopen voor de auto. We besluiten gelijk maar door te rijden naar het centerpoint, om te kijken of we Kris’ telefoon kunnen laten repareren. Het goede nieuws als we daar aankomen is dat die shops er inderdaad zitten. Het slechte nieuws is dat ze pas om 10 uur open gaan - terwijl het nu pas 8.30 uur is. Blijkbaar is dat de normale tijd om te beginnen hier… Grrrr… Gelukkig blijkt er een hotel te zitten tegenover de mall, waar we kunnen ontbijten. En goed ook: caketjes, croissantjes, muffins, vers fruit. Bovendien hebben we een mooi uitzicht over het waterfront van de stad - waar altijd wel wat te zien valt. Zoals een heel dorp op palen - over het algemeen de huizen van de armste bevolkingsgroepen.

Rond 10 uur lopen we de mall weer in (nog nooit zoveel malls in twee dagen gezien, een belevenis an zich). En blijken alle reparatieshops pas om 10.30 uur open te gaan. Pfffff…. Toch vinden we er eentje die al open is. En waar we Kris’ telefoon achter kunnen laten. Over vier dagen zijn we weer terug in Kota Kinabalu, dan kunnen we em ophalen. Onderweg naar de uitgang vinden we een kapper, waar we uiteindelijk alledrie een nieuwe haircut krijgen. in tegenstelling tot veel andere kappers in dit soort landen heeft de kapper zelf een behoorlijk hip kapsel. Daardoor geïnspireerd kunnen we het aan om Zev een zelfde soort kapsel te geven - en Kris uiteindelijk ook. Voor Zev is het pas de tweede keer dat hij bij de kapper zit - en vindt het bere interessant. Althans, de eerste vijf minuten. Wel mooi om te zien dat het inmiddels mogelijk is om een écht kapsel te knippen bij hem. Hij zit meer dan een kwartier stil voordat het klaar is en tegen die tijd lijkt hij met zijn hippe look (inclusief opgeknipte achterkant, bakkenbaardjes en een lok aan de voorkant) nog meer op papa. Mijn eigen haar is na de knipbeurt ook tien centimeter korter - en hopelijk een stuk gezonder.

Tegen de tijd dat we klaar zijn bij de kapper zijn alle winkels open in de mall. En daarmee ook een shop die ter plekke iPhones repareert. We halen Kris’ telefoon weer op bij de shop waar we hem al gebracht hadden en laten hem repareren on the spot. Leuk om te zien hoe ze dat doen. Een kleine 45 minuten later is hij klaar en hebben wij in de tussentijd een mooi hoesje ervoor gevonden (zodat we dit niet nog een keer hoeven te doen). Helaas overduidelijk Chinese quality - en dus is het hoesje al kapot voordat we bij de auto zijn. Tsssss.

We slapen vanavond in de jungle. Letterlijk, want we moeten vanaf Poring schijnbaar 25 minuten lopen door de jungle voordat we er zijn. De rit er naartoe is op papier 2 uur rijden, maar door alle tergend langzame vrachtwagens hier doen we er bijna twee keer zo lang over. Net als wij moeten ook zij Mount Kinabalu over - en gaan daarbij maar 20 kilometer per uur én aten daarbij ook nog hele walmen dieseluitlaatgas achter (die je een minuut erna nog ruikt). Wat een frustrerende bende. Terwijl alle locals zich erbij neergelegd hebben dat die rit nu eenmaal lang gaat duren, proberen wij elke keer in te halen wanneer het kan. Om even daarna weer in de volgende file aan te sluiten. Je kunt je hier duidelijk maar beter neerleggen bij het feit dat dingen nu eenmaal zo zijn, dat scheelt een boel frustratie.

Gelukkig heb ik in de tussentijd (na veel pogingen) het eco camp kunnen bereiken waar we vannacht slapen. En zit die ons ook echt op te wachten wanneer we in Poring arriveren. Van een warm welkom is geen sprake. De Schot die ons ophaalt en het camp blijkt te runnen (en er uitziet als een junk met zijn verrotte tanden en vieze kleren) heeft duidelijk geen behoefte aan een praatje pot. We eten even snel iets bij het local tentje aan de weg en rijden dan met Mike erbij een stuk richting het camp. Met dank aan onze 4WD auto, want zonder dat hadden we het eerste stuk met riviertjes die we door moeten en gaten in de weg die we trotseren niet kunnen doen. Het tweede deel moet toch echt te voet. Maar zijn duidelijk niet goed voorbereid met onze slippers zonder sokken. We krijgen slobkousen van Mike en dekens voor de nacht - beiden zullen we hard nodig hebben. De eerste om de mieren en bloedzuigers weg te houden, de tweede omdat er verder (zo blijkt) geen beddengoed voorradig is op de ranzige matrasjes die er liggen in het camp.

De wandeling naar het camp is er een om te onthouden. Super leuk zonder time pressure, maar minder gezellig wanneer je iemand voor je hebt lopen die gewoon door wil - en er geen rekening mee (wil) houd(en) dat we een 3 jarige bij ons hebben. Die het overigens super goed doet en kranig alle ‘struikel-takken’, ‘struikel-stenen’, ‘uitglij-modder’ en vallende ‘kotonoten’ trotseert, kan klimmen als de beste en bergen afgaat alsof hij dit elke dag doet. Trots! Het gaat Mike echter niet snel genoeg en dus neemt hij Zev het laatste stukje op zijn nek. Misschien maar beter ook. Het is namelijk bijna donker en we hebben geen bedekkende kleding aan. Omdat de malariamuggen (die hier zitten) juist bij zonsondergang actief zijn, willen we voor het donker gedoucht en omgekleed zijn.

Bij aankomst blijkt dat Mike niet alleen vergeten was dat we zouden komen maar dat er ook echt geen ‘normaal’ bedje meer beschikbaar is. Omdat ik opmerk dat we een twin geboekt hebben in plaats van een tentje in een tentenkamp (waar ze ons willen dumpen), regelt Mike dat we toch ergens kunnen slapen. Maar een twin dekt niet echt de lading van wat het is. Het camp blijkt niet meer te zijn dan een paar vervallen platjes waar een vieze klamboe inhangt - die waarschijnlijk nooit gewassen is. Hetzelfde geldt voor het matrasje dat erin ligt. En dan ligt die van ons ook nog naast het ranzige toiletgebouw en tegenover een ander groot gebuw - niet echt het junglegevoel waar we op hoopten. En dan staat de generator ook nog naast ons hoofd te loeien. Tja… Op de een of andere manier had ik er vanuit de plaatjes op internet en de review in de Lonely Planet een heel ander beeld van. Sommige plekken hebben hun beste tijd gehad en waren ooit waarschijnlijk heel tof. Dit is er duidelijk zo een.

Wat wel klopt met mijn verwachting is dat we echt midden in de jungle zitten. En dat er in het camp wel een relaxt plateau is met hangmatten om te chillen. En we eten aan een lange houten tafel - en we daarbij leuk gezelschap hebben. Zo zijn er twee Nederlandse stellen, waarvan er een echt gezellig is. Onze fles wijn die we de avond ervoor gekocht hebben komt goed van pas nu. Na het eten is er een nightwalk door de jungle. En omdat we verder met Zev erbij niet zoveel kunnen op dat vlak en Kris geen zin heeft, besluit ik in mijn eentje te joinen. Leuk. Ook al ben ik er na 1,5 uur lopen in het donker wel ven beetje klaar mee, het eerste uur is leuk en spannend. We zien een bruine boomkikker, (uiteraard) grote spinnen, vlinders en sprinkhanen en bij thuiskomst hangt er een enorme, knalgroene adder in de boom. Nice.

Eenmaal terug in het camp, ligt Zev gelukkig te slapen. Het is er echter niet de sfeer en omgeving voor om nog gezellig even iets te doen. Kris ligt zich al een uur op te vreten in zijn eentje vanwege de ronkende generator. Wanneer die na een beetje klagen uitgaat, is het in ieder geval mogelijk om te slapen. En doen we dat dan maar. In onze kleren, want het gaat koud worden vannacht - ondanks de ranzige deken die we hebben meegekregen. Ik doe mijn ogen dicht en probeer niet na te denken over de ranzigheid waarin ik lig. En val bijzonder snel in slaap, met Zev naast me en Kris daarnaast. Kris daarentegen is de hele nacht in opperste paraatheid. Bij elk geluidje of beweginkje van Zev hangt hij met zijn zaklamp boven ons om de boel te controleren. En ben ik dus weer wakker. Pfffff, heel vermoeiend. Shut up met je lamp, ga slapen!!! Dat gaat em echter niet worden en dus word ook ik elk kwartier wakker (gemaakt). Ik ben (net als Kris) blij wanneer ik mijn ogen open doe en het licht is. Gelukkig, ochtend! Het is pas 6.30 uur, maar toch. De wereld ziet er altijd weer heel anders uit in de ochtend. We kammen ons haar en poetsen onze tanden, pakken onze spullen in en laten ons hutje achter ons. We chillen tot iedereen wakker is bij het plateau met hangmatten. Althans, Zev en ik chillen, Kris zit de minuten af te tellen tot hij hier weg kan. Dat kan met goed fatsoen na het ontbijt, dat wel gezellig is. We rekenen af (eigenlijk hadden we voor deze nacht 100 EUR moeten afrekenen, maar omdat hij toch mijn Hostelworld reservering niet heeft betalen we net als de rest de helft. En zelfs dat is eigenlijk way over priced. Mike heeft ons vanmorgen (toen hij drie keer langs liep en wij al wakker waren) zelfs niet eens gedag gezegd, hetzelfde geldt voor andere mensen die we spreken. Deze gast is gewoon totaal ongelukkig hier (en dat snap ik wel) en wil gewoon weg maar zit stuck hier met een vrouw en een tweeling van 4 maanden. Heel sneu voor hem maar ga iets anders doen wanneer je er geen zin meer in hebt en niet onze dag vergallen.

Eenmaal on our way, beseffen we weer hoe fijn het is om met zijn drieën te zijn en ons eigen tempo kunnen bepalen. We gaan even zwemmen in de waterval en daarna lopen we op ons gemak de jungle uit. Dat blijkt een heel leuke wandeling te zijn, met nog steeds veel klimmen en dalen. Maar ook met heel mooie bomen en bloemen die we gisteren in onze haast niet eens gezien hebben. En zo verlaten we Poring toch nog met een OK gevoel. Maar wel blij dat het voorbij is. Op naar het strand.

Want zouden we normaal gesproken nu naar de oerang oetangs in Sepilok gegaan zijn, nu we onze trip hebben omgegooid gaan we terug naar de noord west kust van Sabah. Voelt wel als een gemiste kans, maar dat we vannacht met een gerust hart kunnen slapen zonder ontvoerd te worden is ook wat waard. Het dorpje waar we naartoe moeten staat hetlaas niet in ons navigatiesysteem. Dan maar de plaats erboven intoetsen, Kota Belud. Met de gedachte dat we eenmaal daar in de buurt wel Kampung Pinuru Laut op de borden zien staan.

Helaas blijkt maar weer hoezeer we afhankelijk zijn van iets als een Garmin wanneer we tot tien keer toe aan mensen de weg vragen en toch elke keer verkeerd worden gewezen. Zelfs wanneer lieve mensen de moeite nemen om een tekening te maken van de weg. Het valt me vaak op dat mijn eigen kaart-lees-skills helemaal niet zo slecht zijn als je ze vergelijkt met mensen in dit soort landen. Uiteindelijk komen we na honderd keer vragen en tien keer omkeren en weer terugrijden toch aan in het plaatsje. Maar zien daar helemaal geen bootjes liggen om ons naar het eilandje te brengen waar we naartoe moeten. Sterker nog, behalve een paar lieve kindjes en een paar schijtende koeien en een paar krakkemikkige huisjes staat er überhaupt weinig. Heel leuk om te zien, maar niet helemaal de bedoeling dat we hier uren moeten vertoeven. Een local maakt ons duidelijk met handen en voeten dat die er ook niet zijn; dat alleen het hotel zelf met een bootje heen en weer vaart. Helaas blijkt er geen mobiel bereik te zijn in deze kampong. Lekker handig. 

Opeens bedenk ik dat ik heb aangegeven via de mail dat ik waarschijnlijk rond 14 uur arriveer. Dat was destijds echt een wild guess, maar nu een belangrijk ijkpunt om te bedenken wanneer de boot komt. Na het versturen van dat mailtje ben ik namelijk niet meer online geweest en dus hoop ik maar dat men op basis van dat mailtje bedacht heeft om ons op te halen om 14 uur. Het is nu namelijk 13.45 - best een goede wild guess uiteindelijk dus… En jawel, na tien minuten wachten zien we een bootje onze kant op komen. Saved by the boat. Een rubberbootje dit keer, met een klein motortje erin. Grappig, weer een totaal andere ervaring. 

Na tien minuutjes tuffen met de rubberboot zijn we bij onze bestemming, genaamd Manana. Inderdaad, een (Spaanse) referering naar iemand die ooit zijn vertrek hier continu uitstelde met 'manana, manana’ - wat letterlijk ‘morgen’ betekent maar eigenlijk wil zeggen dat je ooit op een dag gaat, geen idee wanneer/ Alleen de naam al doet vermoeden dat het om een ultra relaxte bende gaat. En dat blijkt te kloppen. Wederom een plek waar je niets anders kunt dan totaal de chill in gaan. De zee kabbelt en is heerlijk lauw; ons huisje is klein maar fijn - en heeft een poch met hangmatten (hoe blij wordt je daar altijd van) die uitkijken op de zee. Daarnaast is er een klein restaurantje waar we wat kunnen eten en drinken.  Geen reden voor vertrek dus. 

Terwijl Kris en Zev vrijwel continu in het water liggen, chill ik in de hangmat. Iedereen blij. Goede rolverdeling. Na vijf minuten in die hangmat snap ik de naam van de toko wel. Het eten is weer niet mega inspirerend; net als zo vaak. Maar we doen het er maar mee. Een potje kwartetten erbij en het is er best gezellig. Die avond ligt Zev vroeg op bed en vallen Kris en ik ook weer super vroeg in slaap. Lastig, wakker blijven wanneer je zoveel ontspanning in je lijf hebt… 

Voor de volgende morgen hebben we afgesproken met de bootjongen om om 7.45 uur naar het vaste land gebracht te worden. We willen naar de wekelijkse zondagsmarkt in Kota Belud die schijnbaar echt een happening is hier in de buurt. Dit soort markten zijn altijd leuk om een beetje de boel te aanschouwen en de lokale gebruiken te zien. Omdat ik toch vroeg wakker ben (dat krijg je met dat vroege naar bed gaan) doe ik voor we vertrekken nog snel de was. Met mijn knieën in een emmer met sop - het begint echt mijn ding te worden. Helaas blijkt om 7.45 uur nog alles en iedereen in diepe rust te zijn; geen bootjongen te bekennen. Na een beetje roepen zien we om 8 uur iemand met een sigaret in zijn mond naar beneden stommelen. De toko doet zijn naam eer aan: manana, manana. Malaysian time, altijd een kwartier later dan bedacht, varen we naar de kant toe. Om daarna de auto te pakken naar Kota Belud.

Ook daar geldt weer dat de straatnaam van de markt niet in het navigatiesysteem staat. En dus zit er niets anders op dan naar het centrum van Kota Belud te rijden en het daar te vragen. Op de een of andere manier spreekt 75% van de mensen hier geen Engels (de nationale tweede taal; we rijden hier zelfs aan de linkerkant van de weg) en wie dat wel doet, verwijst ons steevast naar de plek waar de dagelijkse markt gehouden wordt of naar een supermarkt. En dus zijn we na een kwartier rondjes rijden nog steeds niet waar we wezen moeten. Althans, we kunnen het ons niet voorstellen dat de paar armetierige marktkraampjes die we zien de happening van de buurt zijn. Uiteindelijk is er gelukkig een mannetje dat snapt wat we bedoelen en die ons de juiste richting op stuurt. He he. 

De markt zelf is een allegaartje van van alles en eigenlijk helemaal niets. Van chemisch uitziende cakejes en zelf gefrituurde snacks, tot gevangen vissen in alle soorten en maten - die ongekoeld en met vliegen en beien erop liggen te liggen. Van goedkoop uitziend speelgoed (dat het in veel gevallen niet eens doet of al kapot is in de verpakking) tot levende konijntjes, schildpadden en vissen - die in een zakje klaar liggen op de tafel naast een paar pakjes te verkopen sigaretten en een paar zakken wasmiddelen. Tja, what can I say. Ik vind het altijd een lastig ding met die levende dieren op zo’n markt. Het is geen fijn gezicht om een aal in een plastic zak te zien spartelen, een jong konijntje in de kolkende hitte te zien liggen in zijn kooitje of een vis rondjes te zien draaien in zijn boterhamzakje met water. Maar juist die aparte gebruiken maken een markt ook wel weer een markt hier.

Na een uurtje rondkijken zijn we er wel klaar mee en heeft Zev zoals beloofd een kadootje mogen uitzoeken. Grappig genoeg kiest hij (niet geheel onverwachts) voor een princessen-koffertje gevuld met haarelastiekjes en -speldjes, ringen, een borstel en spiegeltje en (jawel) glimmende roze oorbellen. Precies zoals hij ze in Pulau Kapas op het strand besteld had bij de wens-fee. Tja, zeg daar maar eens nee tegen. Uiteraard onderhandel ik niet goed genoeg (ik moet er duidelijk weer even inkomen) en reken 20 RM af. Onder het plastic folie van het koffertje prijkt de echte prijs: 12 RM. Stom! Die mevrouw lacht zich waarschijnlijk een ongeluk. Maar Zev is zielsgelukkig met zijn roze princessen-koffer en is er de rest van de dag niet meer bij weg te slaan.

Na de markt zijn we blij wanneer we weer op ‘ons’ eiland zitten. De rest van de dag doen we niets meer. Behalve wat lezen en foto’s uploaden (ik), zwemmen en zandkastelen maken (Kris en Zev) en spelen met 100.000 roze items (Zev). Grappig hoe Zev eruit ziet met oorbellen aan zijn oren, roze elastiekjes en kammetjes in zijn haar en een spiegeltje en make-up doosje in zijn hand. Wel handig dat hij nu meisjes speelgoed heeft - mocht hij een meisje tegenkomen om mee te spelen dan heeft hij tenminste iets anders dan auto’s en raketten. We zien de locals wel een beetje vreemd opkijken wanneer ze Zev opgetuigd als een kitchy kerstbal rond zien stuiteren, maar ze durven er niets van te zeggen. Zev is als een pauw zo trots. Nu heeft hij eindelijk ook prinsessen oorbellen, net als zijn nichtje Esmée (want daar kwam de inspiratie van zijn wens vandaan). 

De volgende morgen gaan we doen wat eigenijk iedereen doet wanneer hij/zij hier op Borneo is (de highlight van elk bezoek aan Borneo is: het zien van de oerang oetangs. En omdat we daar om 9 uur moeten zijn, hebben we met de bootjongen afgesproken om om 7 uur te vertrekken naar het vaste land. Omdat hij zich gisteren verslapen had is hij nu een half uur te vroeg. Wellicht om het goed te maken, misschien omdat hij bang was zich anders weer te verslapen. 

Lekker bijtijds zijn we dan ook in Tuaran, waar we de oerang oetangs (hopelijk) gaan bekijken. Ook al hebben Kris en ik ze op Sumatra een paar jaar geleden al gezien, het is prachtig en een eer om ze nog een keer te zien; naar deze dieren kan ik uren kijken. Bovendien hebben we nu Zev bij ons. Hoe fantastisch en uniek dat hij dit mooie dier kan zien hier! Zeker ook omdat we uiteindelijk niet naar Sepilok gaan i.v.m. het negatieve reisadvies en we daarom ook die driedaagse riviertrip hebben moeten cancelen. Bij Tuaran blijkt een national park te zitten waar jonge oerang oetangs worden opgevangen die ziek gevonden zijn of wees zijn geworden zijn - en dus nog niet voor zichzelf kunnen zorgen. Na een paar jaar in deze opvang, worden ze naar Sepilok gebracht - waar ze verder aansterken en klaar gemaakt worden om weer in het wild uitgezet te worden. Tuaran is de eerste opvang, Sepilok de tweede. Daarom zijn de oerang oetangs in Tuaran dus ook allemaal nog klein, jong én speels - en dus meer dan leuk om naar te kijken.

Voor het zo ver is moeten we ons registreren. Helaas blijkt dan dat we vanmorgen eigenlijk niet meer kunnen komen kijken; de max van het aantal visitors is al bereikt. Hebben wij weer… Omdat ik twee dagen geleden nog gebeld heb met hen om te vragen hoe of wat (en toen niet is gevraagd om te reserveren), voegt ze ons na wat aandringen toch toe. Gelukkig. Omdat het nog vroeg is gaan we tot die tijd op stand ontbijten in het Shangri La Ria Resort dat ernaast ligt. Het kost wat, maar dan heb je ook wel het meest uitgebreide ontbijtbuffet ever. Inclusief dingen die ik tot nu toe hier nog niet gezien heb zoals zalm, sushi, croissants, stokbrood en een corner waar verse wafels met slagroom en bessen gemaakt worden. Oh my God, wat een walhalla voor mij als enorme ontbijter! Ik wil hier nooit meer weg!

Daardoor moeten we uiteindelijk toch nog haasten - duidelijk het aard van het beestje. Na een film van een half uur (Jezus wat kunnen die mensen lullen en tien keer hetzelfde op een net iets andere manier vertellen en filmen) mogen we dan eindelijk (letterlijk) aapjes gaan kijken. En dat is meer dan leuk. Ook al hebben we ze op Sumatra van twee meter afstand in het wild gezien tijdens een trekking door de jungle, dat ze nu op tien meter afstand zitten en met dertig mensen om ons heen voelt toch als heel dichtbij en uniek. Wat een geinige beesten zijn het toch! En doordat ze zo jong zijn, zijn ze zoals verwacht meer dan playful. Zev vindt het zoals verwacht helemaal spannend, al is hij ook een beetje bang dat de apen zijn princessen-tas af zullen pakken.