5-10 okt: Als een koning in Maleisië

Het mooie van deze plek op Tioman eiland, tussen Ginsing en Gaya in, is dat er niets anders is om naartoe te gaan. ‘Ons’ strandje is circa vijftig meter breed en alleen met eb kunnen we naar Ginsing wandelen. Met vloed is dit ons domein en zijn we afgesloten van de rest van de wereld, tenzij je een boot hebt die kan aanmeren. En aangezien het restaurantje bij onze boomhut-plek ook nog chill en gezellig is, is dat prima en overzichtelijk. Zev zwemt zich helemaal suf en speelt een uur lang met technisch lego dat er ligt. En ik heb een paar uur om te schrijven en lezen. Hoe fijn. We genieten van onze boomhut (Zev nog wel het meest) en kunnen eigenlijk niet wachten met te gaan chillen op ons plateautje in de lucht. Maar wanneer we gegeten hebben krijgen Kris en ik een stomme discussie waardoor we uiteindelijk het drankje op het plateau bijna mislopen. Gelukkig komt alles uiteindelijk weer goed, genieten we met volle teugen van ons mooie uitzicht en kijken we fijn een aflevering Sherlock in bed. Zev ligt inmiddels allang te slapen. Helemaal blij op de bovenste verdieping van ‘zijn’ stapelbed. Ongelooflijk hoe makkelijk hij zich aangepast heeft aan de reismodus en ook geen moeite heeft met naar bed gaan. Omdat we toch een beetje bang zijn dat hij uit bed gaat vallen, barricaderen we de zijkant van zijn bed met een bank die er staat. Als hij dan valt, dan in ieder geval hierop. Wel een beetje jammer dat we met het verslepen daarvan de vloer half mollen. Oeps, foutje…

De nacht in de boomhut is bijzonder. We hebben alle ramen en deuren en gordijnen open laten staan, zodat we echt het gevoel hebben in de natuur te slapen. Met als enige nadeel dat je alles hoort: vogels, golven, huilende kinderen. En dus lig ik ’s nachts opeens klaarwakker in bed - gewekt door een oge golf die neerkwakte op het strand. Tja, it’s a hard life out here… Zev maakt ons om 8 uur wakker - een mooie natuurlijke wekker. We ontbijten uitgebreid (ook zo fijn aan deze plek) en gaan allemaal een beetje in de chill. Althans, voor even. Omdat we definitief besloten hebben om onze vlucht vanaf Tawau naar Kota Kinabalu over 2,5 week niet te nemen en de hele eilanden aan de oostkust van Sabah te mijden - en dus de drie resorts waar we zouden slapen te cancelen- bel ik met Expedia en Malaysia Airlines om te kijken wat zij kunnen doen voor ons. De tweede vlucht die we hebben geboekt willen we wel graag behouden; in het geval de airline geen refund wil doen dan kunnen we de vlucht in ieder geval nog gebruiken. Denken we.

Na 1,5 uur met beide partijen aan de telefoon gezeten te hebben, ben ik er achter dat we A Geen refund krijgen en B Al helemaal niet alleen de tweede vlucht uit ons zetje vluchten kunnen nemen. Als we het eerste deel niet inchecken, dan vervalt het hele ticket en kun je niet alsnog inchecken voor het tweede deel. En check je online in, maar stap je niet in, dan geldt dat als een no show en wordt je ticket alsnog gecancelled. Bizarre policy en het voelt compleet genaaid dat we niet eens onze eigen (geboekte en betaalde) vlucht kunnen nemen. Het is alsof je tegen een muur praat. Wat je ook zegt, dezelfde standaard zin komt terug. Bij Expedia is dat “Sorry madam, we cannot let you use your second ticket - it’s against international flight code rules’. En bij Malaysia Airlines is dat ‘Madam, all cancelations and flight changes must be made via Expedia’. Grrrrrrrrr. Alsof je met een robot aan de lijn zit.

Omdat ik niet mijn hele dag wil laten verpesten hierdoor en omdat ons hotel hun telefoon weer nodig heeft, hang ik daarna op. Het stoom komt uit mijn oren, ik kan wel janken van onmacht en frustratie, maar het gaat me duidelijk niets opleveren. En dus kan ik maar beter het boek sluiten. Het is een verloren strijd. ‘Take your los and leave the market’ zei mijn ex Laurens altijd (die op de beurs soms bakken met geld verloor en dan met deze zin zijn gemoedstoestand back to normal kreeg). En zo is het maar net.

Om mijn eigen gemoedstoestand weer stabiel te krijgen, besluit ik met Zev een stuk te gaan lopen. Kris wil even in de chill - na een paar uur zwemmen en kajakken met Zev, die hiermee een van zijn dromen heeft zien uitkomen- dus die blijft thuis. En dus gaan Zev en ik samen op pad. Best spannend want het is 20 minuten heen en 20 minuten terug lopen. Heen over het strand, terug door de jungle. En dat laatste zorgt ervoor dat Zev het eerste deel prima doorkomt. Daarnaast is de wandeling over het strand geen gewone. We moeten een heel spoor zoeken langs megagrote keien en rotsblokken - kruipdoor sluipdoor, dat idee. Al het klimmen en klauteren geeft een leuke nieuwe dimensie aan de wandeling - die normaal anders inderdaad al te ver zou zijn geweest voor Zev’s kleine beentjes. Gelukkig loopt er een schattig hondje met ons mee vanaf de start. Hij wijst ons de weg en zorgt ervoor dat Zev weer verder wil wanneer hij eigenlijk even geen zin meer heeft. Zijn hond is zijn nieuwe vriend, aangezien hij zijn vrienden van thuis hier niet heeft - aldus hemzelf.

Dat laatste maakt me tegelijkertijd blij en verdrietig. Blij omdat hij zo snel nieuwe vrienden maakt en altijd positief denkt. Verdrietig omdat hij het echt mist om met andere kindjes te spelen. Want ook al zijn er voldoende andere kindjes bij dit hotel en probeert hij echt wel een beetje met hen te spelen, vaak is het toch net een mis-match, om wat voor reden dan ook. Of hij is te jong voor hen (wat natuurlijk niet stoer is). Of ze spreken zo’n andere taal dat er zelfs met handen en voeten weinig mee te beginnen is. Of ze hebben nog broertjes of zusjes - en hebben (daardoor) minder behoefte aan andere kindjes. Of het zijn onuitstaanbare huilebalken die om alles lopen te janken. Nee, het valt nog niet mee om een kindje te vinden dat écht matcht. Maar goed, soms is het al voldoende dat er kindjes zijn, het betekent niet altijd dat je er ook echt de hele tijd mee moet spelen. Grappig dat het met zo’n hondje wel matcht.

Omdat Zev fan is van de tekenfilmserie ‘Diego’, de dierenonderzoeker die vaak in de jungle zit, heeft de jungle een soort special meaning gekregen. Nou is het pad dat terug loopt naar ons hotel niet echt een jungle, maar op sommige stukken lijkt het er wel op. Grappig genoeg ziet Zev het vaak andersom: jungle associeert hij blijkbaar met grote bomen, niet met grote struiken en veel tropisch regenwoud in general. Helaas is Zev er na een kwartier klimmen en dalen wel een beetje klaar mee: hij wil gedragen worden. En laat dat met zijn 18 kilo schoon aan de haak nou best zwaar zijn inmiddels. Zeker als ik het moet combineren met de weg zoeken. We spreken af dat we lopen en dragen afwisselen, zodat het voor ons allebei leuk blijft. Na een stuk verkeerd gelopen te hebben, komen we na een klein uurtje inderdaad weer aan bij ons hotel. Toch een kleine opluchting.

Omdat we definitief besloten hebben om onze reservering bij een ander strand (uit budget overwegingen) te laten staan, en daar dus naartoe moeten zien te komen, brengt ons hotel ons met een speedbootje naar de jetty van Gaya. Vanwaar we een speedboot kunnen regelen naar Tekek en vanaf daar een landtaxi naar Juara, het meest afgelegen strand van Tioman. Het lijkt een hele onderneming maar valt uiteindelijk best mee. Ongeveer elke man die je tegenkomt heeft zelf een boot/taxi en/of is zelf taxichauffeur of weet op zijn minst wel iemand die er eentje heeft. Super relaxt. Bovendien is een speedboot ritje altijd meer dan fijn - voelt daardoor totaal niet als reizen. De taxirit van Tekek naar Juara is ook een leuke, midden door het hart van het eiland - en dus door de dichte jungle.

En zo zitten we een klein uurtje later op het strand van Juara. Zev heeft lekker een half uurtje op mijn schoot geslapen in de auto (die was echt kapot) en heeft gelukkig weer energie. En wijzelf ook. Helaas is er bij Bushman, waar we een huisje op het strand gereserveerd hebben, niemand te bekennen. Het is vandaag nog altijd Hari nog wat, een soort Tweede Kerstdag. En daardoor is alles dicht tot 19 uur. Gelukkig heb ik een telefoonnummer en wordt er opgenomen. Met twintig minuten is er iemand. Prima, gaan we tot die tijd in de chill op ons nieuwe strand. Want het is hier zo mogelijk nog chiller dan op onze vorige plek. Het voelt echt als een verlaten strand, een soort alleen op de wereld. Later hoor ik dat Expeditie Robinson hier in de buurt haar eerste seizoen heeft gefilmd. Verbaast me niet; het is de juiste setting ervoor.

Wanneer we even later onze kamer in kunnen en even gedoucht hebben, voelen we ons al helemaal thuis op ons nieuwe strand en in onze nieuwe casa. Grappig hoe snel dat gaat, ook bij Zev. Hoe prachtig hij de boomhut ook vond, nu hij hier is hoor je hem er niet meer over. Sterker nog: nu is het feit dat hij een eigen tweepersoonsbed heeft het onderwerp van gesprek. Dat is natuurlijk helemáál de bom. Gelukkig maar. Grappig genoeg had ik eigenlijk verwacht dat deze plek tegen zou vallen. Met de 20 euro die we hier betalen per nacht, is dit onze goedkoopste accommodatie van de hele reis. Maar het is hier heerlijk, juist omdat het simpel is. Blijkbaar zit er toch nog wel een echte backpacker in mij: eigenlijk heb ik maar heel weinig nodig om happy te zijn. Maar wel graag een schoon bed en een douche die het doet. Tja, je wordt toch ouder. En een echte hippie ben ik nooit geweest; ik moet toch kunnen oduchen.Gelukkig heeft deze plek alles wat we nodig hebben. Met name de kans om écht te unwinden. Er is hier namelijk echt niets te doen - nog minder dan op onze vorige strand. Geen andere kinderen, geen afleiding van lego of een schommel op het strand. Gewoon de basic needs: een meer dan prachtig strand met heel fijn, wit zand; een paar palmbomen en een relaxt simpel tentje met plastic stoeltjes om te eten. Plus natuurlijk een mooi houten hutje met een goed bed en fijne douche. Helemaal goed.

Terwijl Kris met Zev gaat zwemmen, ga ik lekker in de chill met een nieuwe LINDA (die hier overal bij hotelletjes op de tijdschriftenstapel liggen). Nice, me-time!! Gelukkig wisselen Kris en ik elkaar (naar mijn gevoel) moeiteloos af op een vrij natuurlijke manier. Al zou het me niets verbazen als hij het zelf anders ziet. Wanneer we een paar uur later op onze plastic stoelen aan onze plastic tafel zitten (met daarover ook nog een plastic tafelkleedje), voelt het alsof we hier al een paar dagen zitten. Het is zo relaxt hier dat ik zelfs al die plastic troep kan waarderen - waar ik normaal zo’n afkeer van heb. De rest van de avond kijken Kris en ik een serietje op de MacBook, terwijl Zev lekker in dromenland is op zijn tweepersoonsbed.

Die nacht wordt ik om 4 uur wakker en kan opeens niet meer slapen. Eenmaal terug in bed val ik nog in slaap - om een paar uur later door de natuurlijke wekker genaamd Zev Thorben Kater gewekt te worden. Nice. Wakker worden is hier meer dan fijn. De geur van de zee, de geur van het fijne zandstrand, het uitzicht, de temperatuur, de apen die in de bomen klimmen, het feit dat je je alleen op de wereld voelt terwijl er toch mensen om je heen zijn. Alles is hier fijn. Gelukkig is het de meeste dagen niet super zonnig. Dat is hier ook eigenlijk niet zo fijn, met zon is het hier al snel te heet. Bewolkt is het eigenlijk perfect. Liefst met af en toe een zonnetje ertussendoor. Maar je hebt het niet te kiezen, that’s for sure. Aangezien het regenseizoen soort van begonnen is op 1 oktober is het überhaupt fijn dat we pas één ochtend en middag regen hebben gehad. Het had erger gekund.

Die dag schijnt op veel momenten de zon. En doen we allemaal eigenlijk niets anders dan een beetje ontbijten, een beetje zwemmen en spelen in het water (een van de twee, met Zev), een beetje lezen of schrijven (de ander), af en toe zand af douchen, een dutje doen (samen met Zev, die duidelijk zijn middagslaapje mist nu hij zoveel zwemt), weer wat eten en herhaling van het voorgenoemde. Niet verkeerd. Zelfs de grootste stresskip wordt hier omgeturnd tot een Buddhist. Te chill, te fijn. Einde middag, wanneer de temperatuur weer fijn is en de zon door wolken bedekt is, lopen we een stukje over het strand en over de weg weer terug. Zonder slippers, zonder plan - gewoon een klein stukje lopen. En zien dat dit stukje eiland nog behoorlijk authentiek aandoet. Iedereen doet zijn dingetje en leeft zijn leven. Geen toeristische bla bla, geen resorts of ellenlange rij van hostels. De dingen die open zijn zijn op drie vingers te tellen en zijn allemaal een beetje hippie achtige, kleinschalige plekjes. Gelukkig maar, ik denk dat het hier in het hoogseizoen een stuk minder relaxt is…

Alhoewel ik nog niet echt lekker gegeten heb hier in Maleisie, merk ik dat je op dit soort dagen een soort van leeft van maaltijd naar maaltijd. Dat is altijd een goed teken, blijkbaar heb ik zo weinig om over na te denken dat ik na mijn lunch alweer nadenk over het avondeten. En verder over welke bikini ik aan zal doen, of ik de LINDA of de Elsevier lees en of ik mee zal gaan zwemmen of niet. Hoe lang heb ik niet zo’n vakantie gehad?? Gaan we dit echt drie maanden lang krijgen?? Bij die laatste gedachte word ik weer een beetje onrustig. Daarom is het maar goed dat we morgenochtend naar een ander eiland vertrekken. Om acht uur staat de jeep gereed om ons naar Tekek te brengen, vanwaar we de grote ferry terug naar het vaste land nemen. Helaas arriveert de ferry (net als op de heenweg) bijna een uur te laat, en wordt Zev onderweg ook nog zeeziek. Gelukkig mogen we daarom alsnog buiten op het dek zitten. Met een Zev die lekker op mijn schoot in slaap valt en Kris die met Spotify in zijn oren en de wind in zijn haren echt even het vrije leven voelt is die bootrit uiteindelijk zo slecht nog niet.

Omdat we willen checken of er een bus is naar onze volgende bestemming, nemen we een taxi naar het busstation. Helaas kan de (Chinese) taxichauffeur de weg echter niet vinden - en rijdt daarom tien rondjes in verschillende richtingen. Volgens Kris komt het doordat Chinezen niet handig zijn met navigeren en autorijden. Ik heb geen idee - Kris heeft soms hele aparte en bijzonder uitgesproken opvattingen. Grappig aan Maleisie is wel dat je er heel duidelijk drie groeperingen hebt: de Maleisen, Chinezen en Indiërs. Die drie leven peaceful naast elkaar, maar integreren voor geen meter. Zo gunnen Chinezen nieuwe baantjes als het even kan aan de Chinezen, voor de overige twee groepen geldt hetzelfde. In a way is dit een perfecte multiculturele samenleving, aangezien alledrie de groepen elkaar de ruimte gunnen en het land bekend staat om de harmonie waarin de drie samenleven. Aan de andere kant zitten er dus (ook hier) wel grenzen aan dat samenleven: het lijkt wel alsof ze een LAT relatie hebben met elkaar: living apart together.

Eenmaal op het busstation, blijkt er pas vanavond om 20.30 uur een bus te gaan richting het noorden. Dat schiet lekker op. Dan toch maar weer een taxi nemen, ook al is dat budget wise niet zo handig. Daarnaast heb ik me (gelukkig) helemaal niet druk gemaakt over de afstand die we nog moeten afleggen tot we in Marang de boot kunnen nemen naar Kapas Eiland. Heel handig in a way, want daarom heb ik er ook geen stress van gehad. Maar niet zo handig op een andere manier, want het is maar de vraag of we nu nog op tijd zijn voor de laatste boot naar Kapas Eiland om 17 uur. Onze taxichauffeur, een aardige Maleis met maar twee tanden en net zoveel haar op zijn hoofd die de hele tijd vrolijk lacht, helpt ons uit de droom: Marang is 400 kilometer rijden, en met de weinige highways die ze hier hebben is 17 uur niet haalbaar. Wel gaat hij zijn vriend bellen in Marang, die een bootje heeft en misschien iets kan regelen. Grappig, waarom kennen dit soort types toch altijd mensen op allerlei andere plekken om dingen te regelen? Super chill! Ook al krijgt hij zijn friend niet te pakken en wisselen we onderweg nog van taxi (zodat beide chauffeurs niet te ver van huis zitten en niet ver terug hoeven te rijden, heel slim), eigenlijk maak ik me er de hele trip niet druk over. Als de laatste formele boot weg is regelen we wel een ander bootje om te gaan. Komt wel goed.

En dat klopt: zijn vriend staat inderdaad te wachten bij aankomst. En we nemen even later samen met nog acht locals een speedbootje dat ons binnen twintig minuten afzet bij Kapas Turtle Valley. Pas als we om 18.15 uur aankomen bij onze nieuwe chill plek horen we dat het heel bijzonder is dat we op dit tijdstip nog arriveren. Over het algemeen is er helemaal geen vervoer meer na 17 uur op het water. Mazzel dus… Sowieso voelt de jetty van Maran een stuk kleiner en relaxter dan die van Mersing. Veel gekleurde bootjes en ook de mensen zijn hier anders; minder opgefokt. Kapas is ook maar een kwartiertje met de speedboot - nogal een verschil met de twee uur durende rit met de gesloten ferry naar Tioman. En wanneer we na een kwartier met de boot bij onze hidden gem aankomen (want dat is het echt), voelt dat gelijk 100% goed. De eigenaren, twee Nederlanders, wachten ons verbaasd op: ze hadden niet meer verwacht dat we zouden komen. Ze moeten dan ook een beetje improviseren om ons van avondeten te kunnen voorzien, maar dat lukt prima.

Ook voor deze plek geldt dat we ons er gelijk thuis voelen. Niet alleen is de omgeving en setting prachtig, ook de kamers en het restaurant zijn helemaal mooi. Mooie verlichting, overal insents tegen de muggen, kaarsjes op tafel, een hoek met paarse fatboys en kleine Balinese rotan tafeltjes erbij, mooie Thaise kussentjes op de stoelen, houten tafels ipv plastic troep. Nederlanders hebben toch gewoon goede smaak en weten als beste hoe je gezelligheid moet creëren. Ze blijken meegedaan te hebben met Ik Vertrek in 2006 - na een beetje graven in mijn geheugen herinner ik me inderdaad die aflevering (waarbij hun zoon, Storm, nog de meeste moeite had met de verhuizing, omdat hij het eerste jaar niet naar school kon en zich op het toen nog verlaten strand moest vermaken zonder vriendjes). Grappig. Ze hebben inmiddels vele prijzen gewonnen en zelfs de koning van Maleisië behoort tot hun clientèle. Ze bestaan dus toch: mensen die aan Ik Vertrek meedoen en hun zaakjes wél redelijk voor elkaar hebben en niet als totale halve zolen aan een project beginnen… Ik vermoed dat de Tros na 2006 meer dat laatste type deelnemers heeft gezocht.

Zelfs het eten is een verademing. Weliswaar gewoon Maleis eten, maar net even een tikkeltje lekkerder, op mooie borden geserveerd en met goede koffie, een glas cointreau (voor Kris) en zelfgemaakte appeltaart als toetje. Heel fijn. Wanneer Zev daarna op bed ligt en wij met -wederom- het geluid van de golven op ons balkonnetje zitten, voelen we ons als een koning in Maleisie.