Thailand: Happiness & Eilandverslaving

Op Kuala Lumpur hebben we ruim vier uur te overbruggen voor onze vlucht naar Langkawi gaat. Die spenderen we bij de Mc Donalds - die net als de Burger King geen hamburgers en frites verkoopt ’s morgens maar alleen ontbijt. Bijzonder, in Nederland verkopen ze 24/7 hetzelfde. En laten wij nou net zin hebben in een Whopper. Niet dus. Bang dat hun locals zich niet in kunnen houden (en dus protectionisme t.a.v. de inwoners), commerciële redenen of zal er een andere reden zijn? Heel veel anders om ons mee bezig te houden die morgen is er niet. Na het ontbijt kunnen we onze bagage droppen en lopen we naar de gate - waar Zev twee uur met de iPad vermaakt en Kris en ik met series kijken. Heerlijk. De LCC airport (waar Air Asia altijd vanaf vloog) is bovendien een jaar geleden vervangen door deze KLIA2 airport, die veel moderner is - en dus relaxter om een paar uur in de chill te gaan. We vinden het bijna jammer dat we om 13.30 uur moeten boarden.

Na een klein uur vliegen zijn we op Langkawi. Waar iemand van ons hotel ons staat op te wachten met een naambordje. Leuk, nooit gehad en altijd heel treurig gevonden bij airports, maar in dit geval wel relaxt. We gaan gelijk weg, de goede man brengt ons met de taxi naar de jetty, vanwaar we een bootje nemen naar ons hotel op Rhebok Island. Langkawi heeft 104 verschillende eilanden, waarvan de laatste pas een paar jaar geleden zijn komen bovendrijven. Spectaculair om te zien vanuit de lucht in het vliegtuig, maar ook vanaf de grond. Prachtig zeewater, dik begroeide eilanden die allemaal even groen lijken. Sommigen met prachtige stranden en anderen meer onherbergzaam. Wow. Ons hotel is bijna net zo wow. Zeker voor het geld dat we ervoor betaald hebben. We hebben een mega grote kamer met een balzaal als badkamer en een gang zo groot als een normale kamer. En een balkon met uitzicht op twee andere eilanden in de verte. Na een goede douche willen we eigenlijk al eten (ik ga bijna van mijn stokje van gebrek aan eten), maar omdat het buffet pas begint om 19 uur gaan we eerst een borrel doen op het strand. Wow, ook fijn. Het eten daarna is helemaal top en zo liggen we een paar uur later helemaal tevreden op bed. Een prima reisdag met een very happy end.

De volgende morgen ben ik als enige vroeg wakker. Kris is langzaam en Zev verzot op zijn iPad waardoor we bijna het ontbijt missen. Gelukkig zijn we nog op tijd, want wat een vet ontbijt! Wow in het kwadraat. Nou ben ik altijd al een grote ontbijten, maar bij dit soort buffets kan ik me niet inhouden. Waffels, pancakes, croissants, danish roles, chocolade croissants, lekkere sapjes, omelet, toast met goede Nederlandse kaas: all delicious. De rest van de dag spenderen we in het zwembad, samen met een paar locals. Waarvan de meer liberale in een burkini het zwembad in stapt (prima oplossing wanneer je je haar en lichaam niet wilt tonen maar wel comfortabel wilt zwemmen) en de meer conservatieve moslima met haar hele niqaab aan. Lekker fris, met al dat zweet erin. Lekker eerlijk ook, dat zij half verzuipt in al haar kleren terwijl hij in een zwembroek en een T-shirt in het water ligt. Het voelt bovendien niet echt relaxt dat ik daar in mijn bikini loop, wetende dat zij mij verachten en mij zien als een soort hoer. Heel naakt voel je je dan opeens. Zeg schrikt zich elke keer een hoedje als hij een spook ziet - zoals de dames er in zijn ogen uitzien in hun zwarte gewaden. Ik zal blij zijn als we over een paar dagen in Thailand zitten.

Verder zijn hier vooral locals van Indiase (en dus Hindoestaanse) afkomst. Waarvan Zev er met eentje leuk een tijdje speelt. ’s Middags gaat Zev slapen en val ik ook half in slaap. Als we wakker zijn gaan we weer zwemmen - waar Zev weer met een paar leuke Indiase jongetjes speelt. Daarna is het alweer borreltijd - en dus verplaatsen we ons naar het strandbarretje waar het happy hour is. De wijn is hier lekker en betaalbaar, de nootjes ook. Fijne plek dit. Geen zin om morgen alweer weg te gaan. Na het eten en Zev naar bed doen doen Kris en ik een kleine marathon Sons of Anarchie. Heerlijk tijdverdrijf. Om 2 uur vallen mijn ogen eindelijk dicht.

Helaas heeft Zev daar schijt aan en is hij om 6.30 uur weer wakker. Nice. Het dwingt me in ieder geval wel om ook vroeg op te staan. Na een goede douche en dito cappuccino en ontbijt voel ik me weer perfect. Ik heb de tassen al half ingepakt, maak dat na het ontbijt af. We gaan nog twee nachten naar een ander hotel, op het grote eiland van Langkawi. Ik bel het hotel om ons bij de jetty op te halen, maar eenmaal daar is er niemand. Wel honderd andere taxi’s, maar die wijzen we af omdat we met haar hebben afgesproken. Een half uur later nog niet. Inmiddels heb ik de dame al drie keer aan de lijn gehad, de laatste keer geeft e aan dat ze eigenlijk op de verkeerde plek staat te wachten en geen idee heeft waar ze precies moet zijn. Lekker dan. We nemen dan toch maar een taxi en staan een half uur later op de stoep bij ons nieuwe guesthouse. Dat in de middle of nowhere ligt, op een heuvel. Helaas zonder uitzicht, want ons huisje staat in het dal. We zijn de enige gasten en eigenlijk is hier geen reet te doen, ondervinden we al snel.

Gelukkig komen de mensen die het guesthouse runnen al snel met ideeën. Ze willen ons wel rondrijden met hun eigen auto, zodat we met de kabelbaan naar boven kunnen en daarna naar de waterval en het strand. Leuk, zo’n actief dagje. Kris vindt het stiekem helemaal niets maar hier blijven is ook geen optie. En dus zitten we een half uur later in de auto op weg naar de cable car. Met de tante van het meisje dat ons op wilde halen vanaf de jetty en haar partner. Of dat nou een man of vrouw is wordt niet helemaal duidelijk: ze noemt hem haar man, maar het is volgens mij gewoon een lesbische vrouw die er heel mannelijk uitziet en hij/zij heet Jill. In de islamitische wereld is homoseksualiteit natuurlijk not done; de oplossing hiervoor is in hun geval waarschijnlijk je voordoen als een man terwijl je het niet bent. Sneu dat dit is hoe je moet leven.

Onderweg stoppen we nog in een batik-atelier. En krijg al gelijk weer kriebels van het idee dat ik straks na de rondleiding de hele godganse winkel door moet om te kijken of er iets bij zit om te kopen - wat er sowieso niet is. En dus zijn we na twee minuten weer weg. We halen vervolgens kaartjes voor de boot naar Koh Lipe over twee dagen. Fijn dat dat geregeld is. Op naar de cable car en het mooie uitzicht bovenaan. Voor Zev een echt uitje, want in Donald Duck en de bergbeklimmer heeft hij ook zo’n kabelbaan gezien. Voordat we het bakje instappen moeten we nog verplicht vijf minuten naar een Omniversum-achtige 3D bios, waar we behalve een achtbaansimulator ook een haai zien die zijn aquarium kapot beukt en bijna het publiek in zwemt. Zeg is zo bang dat hij gilt en de rest van de dag over niets anders meer kan praten dan de haai die zo eng was. Handig.

Het uitzicht bovenaan is inderdaad prachtig. Het is echter tegelijkertijd heel warm dus na een half uurtje boven is het tijd om weer naar beneden te gaan en door te rijden naar de waterval die hier vlakbij zit. Klinkt heerlijk en dat is het ook op het moment dat we bovenaan zijn en in de zeven poelen van de waterval kunnen zitten. Om daar te komen moeten we echter wel eerst ontelbaar veel trappen oplopen - en Kris doet dat met Zev op zijn nek, die weigert in de warmte ook maar iets te doen. Gelukkig is het zicht en de verkoeling van de waterval uiteindelijk alles waard. Eenmaal beneden, rijden we nog naar een mooi zwemstrand toe. Onze chauffeuze kan het echter niet vinden en dus komen we pas aan wanneer de zon al bijna onder gaat. Geen zwemweer meer dus. Gelukkig wel heerlijk om even te chillen. Uiteindelijk zijn we pas rond 19.30 uur thuis, waarna er nog gekookt moet worden en we pas laat aan tafel zitten (en heel simpel maar OK eten). Van moeheid val ik in bed bij Zev tijdens het naar bed brengen. Kris is intussen ook in slaap gevallen op ons bed. Suf.

De volgende morgen doet Kris as usual rustig aan, ik ben vroeg wakker. Eenmaal wakker, aangekleed en ontbeten, bedenken we wat we vandaag gaan doen. In eerste instantie blijven we gewoon bij ons hotel, een beetje zwemmen en chillen. Maar er is hier echt helemaal niets of niemand en na een uurtje hangen bij het zwembad hebben we het wel gehad. Veel (georganiseerde) dingen om te kunnen doen vertrekken al in de morgen en zijn dus niet meer mogelijk, niet handig. We hadden op dat moment gewoon moeten uitchecken en ergens anders naartoe moeten gaan. We willen gewoon naar Thailand toe. Maar dat voelt als verraad nadat ze ons gisteren zo lief hebben rondgereden. En dus blijven we. Gelukkig blijken we om 14 uur nog mee te kunnen met een bootje waarmee je kunt island hoppen. Omdat we nog even willen lunchen en zwemmen voor die tijd laten we ons al om 11.30 uur ophalen bij ons hotel. Met als bestemming Pantai Chennai en Pantai Tengah, twee heel mooie stranden in de buurt van ons vorige hotel. En begrijpen dan echt niet meer waarom we in godsnaam verplaatst zijn naar dit stomme shitpole in the middle of nowhere. De strandwandeling over Pantai Tengah is leuk, het lunchen in een prachtige tent aan het strand van Pantai Chennai ook.

De island hopping boottocht is dat ook, al is de bootrit zelf wel het spannendste onderdeel van de tocht. Ik zit vooraan op de boot en het is prachtig om al die eilandjes te passeren. Voor mijn kont en hoofd is het minder: ik krijg vooraan op de boot zoveel schokken te verduren dat ik uiteindelijk knallende koppijn heb wanneer we halverwege zijn. We stoppen bij een eiland waar een meer in het midden zit (wat voor Kris weer een klim met Zev op zijn rug betekent) - leuk maar niet heel impressive. Daarna gaan we eagles (‘afpakvogels’ in Zev’s terminologie) voeren op zee, waardoor die heel dichtbij de boot komen in vele getalen. Wow, super vet. Wat een mooie dieren. De derde en laatste stop is op een eilandje om te zwemmen. Wat ik na een half uurtje wel gezien heb. Het wachten voordat zo’n boot dan weer teruggaat is het meest irritante van zo’n groepsding. We zijn allebei blij wanneer we weer aan vaste wal staan. Kris wil graag weer eten en borrelen waar we vanmiddag geluncht hebben. Ik heb zo’n hoofdpijn dat ik maar een ding wil en dat is in bed liggen. Dat is echter geen optie en dus stem ik toe om nog te gaan eten. Mijn hoofd beukt echter aan alle kanten en het duurt uiteindelijk 1,5 uur voordat de Panadol die ik krijg van de serveerster begint te werken. Het leven is lastig met hoofdpijn. Ook al zit je in nog zo’n mooie tent en is de zonsondergang nog zo mooi. Gelukkig is Kris wel heel blij dat we zijn gegaan - en dus is het ’t waard.

Eenmaal thuis brengt Kris Zev nareed en kijken we daarna iets op de laptop. Ik val as usual al veel te snel naar mijn zin in slaap - om vervolgens om 2.30 uur wakker te worden en niet meer in slaap te vallen. Met dat wakker liggen begint ook mijn piekeren. Wat is dat toch altijd? Ik irriteer me opeens aan alles in deze kamer en aan dit hotel en voel me aan alle kanten opgelicht. Ik kan niet wachten tot we hier weg mogen en naar Thailand gaan. Om 4 uur zijn we (gelukkig) allebei klaarwakker en kijken we een paar afleveringen Sons of Anarchy totdat het licht wordt en ik opeens doodmoe ben. Ik kan nog net tien minuten mijn ogen dichtdoen voordat de wekker gaat en we in actie moeten komen om op tijd de boot naar Koh Lipe te halen. Helaas krijgen Kris en ik ook nog ruzie die ochtend. Over het inpakken, dat hij voor de eerste keer op zich neemt omdat ik heel moe ben en wat gelijk gepaard gaat met heel veel schelden en opgeven. Na een half uur klagen en schelden stuur ik hem weg. Ik doe het zelf wel - wat natuurlijk ook weer niet goed valt. De conclusie van dit verhaal: sommige patronen en gewoontes moet je gewoon zo laten en niet veranderen, anders leidt het alleen maar tot issues.

Met een zuigend gevoel betalen we de rekening van het hotel (wat een afzetterij) en verlaten we Maleisie. Na een stempel van de immigration stappen we even later de boot op. Op naar Thailand. De boot is weliswaar ranzig, maar we vinden een fijne plek om te zitten en met een aflevering Sons of Anarchy voor ons en Planes voor Zev zijn we binnen no time op Koh Lipe. Waar de immigration direct op het strand zit, in een klein rieten hutje. Een van de meest memorabele grensovergangen, naast de grensovergang bij Niagara Falls (tussen de USA en Canada), Panama (een spooky railway brug) en Venezuela (ook direct aan wal vanaf Trinidad). En zo staan we drie minuten later officieel geregistreerd op Thais grondgebied. Even geen islam, dominante mannen en gesluierde vrouwen meer, die ons zo regelmatig met lichte tegenzin hielpen. En in plaats daarvan zien we een heleboel boeddhistische, lieve, hard werkende en vrolijke mensen, bootjes met gekleurde linten (het kenmerk van Thaise eilanden) en heerlijk eten. Fijn.

Gek genoeg voel je gelijk dat onderscheid in mentaliteit. Thailand is duidelijk ook liberaler dan de islamitische landen waar we so far geweest zijn. Zo worden we opgewacht door een vrolijke lesbische dame, die haar borsten afgeplakt heeft en het liefst als man wordt gezien. En die er niet voor terug deinst om onze tassen over haar schouder te gooien en deze vrolijk voor ons op een karretje naar ons hotel te slepen. Daar worden we opgewacht door twee overduidelijke homo’s. In Maleisië en Lombok hebben we geen (openlijke) homo of lesbo gezien - hoogstwaarschijnlijk omdat de islam geen homoseksualiteit accepteert. Heel triest. Hier in Thailand zien we er gelijk drie in een minuut tijd. Plus een boel transgenders/travestieten. Geen idee of het iets genetisch is in Thaise mannen of dat (door het Boeddhisme?) de Thaise mentaliteit anders is t.a.v. (acceptatie van) sexuele geaardheid, maar opeens zien we overal lesbo’s, homo’s en travestieten lopen. Fijn om te zien dat mensen hier zichzelf kunnen zijn. Boeddhisme is toch echt een prachtig iets.

Bij aankomst in ons Mali Resort, hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik draai me om en zie Suus en Anke, met hun kindje Veerle. Ongelooflijk, de wereld is klein. Ik wist niet eens dat zij in Thailand zaten, laat staan dat je ervan uit gaat dat je hen spontaan tegen het lijf loopt. Super leuk. Omdat het pas 10 uur is (onze klok is een uur teruggegaan) en onze kamer pas over twee uur klaar is, chillen we een beetje aan de bar en bij Suus en Anke. We hebben een prachtige kamer gekregen, de mooiste van het hele hotel. Soms zit het tegen, soms zit het mee - zo blijkt maar weer. Als onze kamer eindelijk klaar is, onze tassen zijn neergezet en we net onze kamer ingaan, blijkt echter dat men een vergissing gemaakt heeft: onze kamer zit heel ergens anders. En is niet één, maar tien stappen terug. En van die partial sea view (die we geboekt hebben) is niets over. Als ik daar iets van zeg, kijkt de dame of er een betere kamer voor ons is. Helaas niet, wel kunnen we twee kamers richting de zee verplaatst worden. Nog altijd geen sea view, maar wel iets minder ver van de zee af. Plus we krijgen te horen dat als we dat willen, we ons geld terug kunnen krijgen - zodat we een ander hotel kunnen zoeken met sea view. Zeer flexibel, heel fijn. Ik ga dan maar zoeken op TripAdvisor. Met zo’n prachtige zee als deze is het zonde om op iets anders uit te kijken. Ik ga kijken bij een hotel verderop en boek daar mondeling een huisje direct aan zee. Ondertussen ligt Zev in ons huisje te slapen - fijn dat dat ook nog kon. Eenmaal terug blijkt het hotel een alternatief huisje geregeld te hebben, met sea view. Die zo mooi is dat we niet meer na hoeven te denken; plus een aparte bedstee voor Zev heeft. Gelukkig, we kunnen blijven en hoeven niet te verkassen. Later horen we dat die kamer bijna twee keer zo duur is als onze geboekte kamer. Brutalen hebben de wereld, that’s for sure.

De rest van de dag chillen we bij het hotel. Lekker zwemmen, kletsen met Suus en Anke, beetje eten en drinken. Wij komen de dag wel door. Het hotel heeft gelukkig ook nog een gezellig barretje en restaurant zodat we eigenlijk nergens meer heen hoeven. En er zijn ook nog best veel kindjes, super fijn voor Zev. Einde middag is er yoga naast ons huisje. Ze maakt van de gelegenheid gebruik door ook een handdoek neer te leggen en in opperste concentratie alle yoga oefeningen mee te doen - zover dat mogelijk is en hij snapt wat de bedoeling is. Omdat papa zoveel (bikram) yoga doet heeft Zev er overduidelijk een fascinatie voor. Hij heeft het woord yogales zo vaak gehoord en nu kan hij eindelijk ondervinden wat dat dan eigenlijk inhoudt. Zo knap van hem dat hij gewoon durft mee te doen, redelijk goed met de oefeningen mee komt en ook zijn aandacht erbij weet te houden. Af en toe kijkt hij even onze kant op, om te zien of we wel door hebben dat hij bezig is. Trots!

Alles is fijn op deze toffe plek (zeker nu we zo’n fijn huisje hebben gekregen). We slapen die nacht met de gordijnen open en kijken drie afleveringen Sons of Anarchy met uitzicht op zee - een verslavend goede serie. Het is hier zo prachtig dat we eigenlijk nog veel langer willen blijven. De volgende morgen gaan we verder waar we de dag ervoor gebleven zijn. Beetje snorkelen en zwemmen, stukje wandelen over het strand, chillen op ons terrasje terwijl Zev zijn siësta houdt. Omdat de zon zich vandaag gedeisd houdt, is de temperatuur redelijk te handelen. En dus lopen we na zijn middagdutje naar de enige winkelstraat die het eiland rijk is. Gelukkig maar, want gisterochtend scheen de zon en was het echt niet uit te houden. Dit keer wel en omdat we Zev beloofd hebben dat hij een cadeautje mag uitzoeken (als beloning voor alle goede slaapjes van de laatste weken) ontkomen we er niet aan om winkels te kijken. Met een snorkelen en een klein tasje in de vorm van een ‘afpakvogel’ (roofvogel) keren we een uur later huiswaarts. En lunchen ondertussen bij een schattig leuk tentje midden op het strand, een soort oasis van bomen en planten. Helaas is de sfeer en aankleding beter gelukt dan het eten.

Eenmaal terug in ons paleisje, koppelt Anke Zev aan Seph, een ander Amsterdams jongetje dat een maand jonger is. Zev en Seph hebben elkaar inmiddels een paar keer gezien, maar tot nu toe is er nog niet echt contact geweest tussen die twee - terwijl ze juist zo leuk zouden kunnen spelen met elkaar. Anke zet hen samen op de schommel met Veerle er tussenin. Al snel slaat de vonk over en een paar minuten later rennen ze gillend achter elkaar aan met ‘piewers': geweren in de vorm van een slang of huls, waarmee ze kunnen ‘piewen' - een woord dat ze blijkbaar allebei gebruiken. Ze blijken exact dezelfde fantasiewereld te hebben, hetzelfde taalgebruik, dezelfde energie en dezelfde interesses. En dus ook nog vrijwel dezelfde naam - want je spreekt beide namen hetzelfde uit. Toeval bestaat niet. Qua uiterlijk zijn het tegenpolen: Zev met zijn blonde haar en Seph met zijn kroeshaar. Allebei prachtig, maar op een totaal andere manier.

Heel aandoenlijk om te zien hoeveel plezier ze met elkaar hebben en hoe ze het leukste in elkaar naar boven brengen. Gelukkig zijn de ouders van Seph ook nog leuk. Totaal niet doorsnee, maar juist daarom verrassend leuk. Milan is half Surinaams en half Servisch, en ziet eruit als iemand uit Honduras of Mexico. Ingeborg is Antilliaans en heeft een hoofd vol rasta vlechtjes, maar spreekt Nederlands zonder accent. Bottemline: hij ziet er totaal niet Servisch uit, zij totaal niet als een Ingeborg - maar ze zijn wel erg leuk en relaxt. Jammer dat ze elkaar nu pas ontdekt hebben en niet iets eerder, zodat ze ook overdag samen konden spelen. Sep neemt morgen om 9 uur de boot naar het noorden - en dus is dit ook echt hun laatste tijd samen.

Dat wil zeggen: uitgezonderd de vroege ochtend. Want om 6.45 uur zit Seph al op Zev te wachten voor de deur. Eigenlijk zit hij bij het verkeerde huisje voor de deur, maar Anke brengt hem naar de juiste deur. En terwijl ik nog slaap, vraagt Zev of hij buiten mag spelen. Die heeft zijn stem allang gehoord, terwijl ik het idee had dat hij nog sliep. Grappig. Ze hebben samen nog even de grootste lol voordat Seph twee uur later de boot op stapt. Ter afscheid knuffelen ze elkaar tot twee keer toe zo hard dat ze samen op de grond vallen - en daarvan weer in een deuk liggen. Ik moet bijna huilen dat ze nu alweer afscheid moeten nemen; zo sneu voor hen allebei. Dit zou zomaar een vriendje voor thuis ook kunnen betekenen. We gaan in ieder geval thuis een keertje afspreken, kijken hoe dat gaat. Na zijn vertrek gaat Zev eigenlijk weer verder met waar hij mee bezig was voordat hij Seph ontmoette. Pas wanneer we Suus en Anke gedag gezegd hebben en met een motortaxi onderweg zijn naar onze volgende bestemming op Koh Lipe blijkt waarom: hij had het idee dat Seph naar datzelfde volgende hotel ging en daar al zou zijn. Vandaar dat hij zo graag weg wilde. Gelukkig is hij maar heel even droevig wanneer blijkt dat dat niet het geval is.

Gelukkig doet de nieuwe omgeving Zev niet meer denken aan zijn naamgenoot. Ook al zijn we maar een paar minuten rijden verwijderd van Pattaya Beach (waar we hiervoor zaten), dit strand voelt weer totaal anders. Ook weer prachtig. Sterker nog: met een veel korter strand, hogere golven en een aantal eilandjes in het zicht is het misschien nog wel mooier nog dan het vorige strand. Ook onze accommodatie is totaal anders. Cast Away noemt zich een resort (net als elk hotel dat hutjes verhuurt hier) maar is dat (zoals verwacht) totaal niet. Het is meer een soort hippie-hang out. We hebben dan ook geen ramen, heet water of airco in ons hutje - weer even back to basic dus. Op zich niet erg (en ook een bewuste keuze om hier te gaan zitten), maar wel weer even schakelen. Gelukkig is dit wel een ultieme plek om te eten, loungen en drinken. Vol met lage tafeltjes en triangle pillows, Thailand op zijn best. Super chill. Plus ons hutje zit vlakbij het strand - terwijl ik eigenlijk een garden view bungalow heb geboekt. Soms zit het mee.

De rest van de dag chillen we ‘em dik op het strand - ieder op onze eigen manier. Kris neemt een massage en drinkt cocktails en Singha. Ik lees een half boek uit (Saskia Noort, Koorts - ik blijf haar boeken voorspelbaar en suf vinden maar ze lezen zo lekker weg) en koop als aandenken uit Thailand een aantal prachtig gekleurde kussenslopen die in Chang Rai met de hand gemaakt worden door de familie van een van de dames in de bediening. Sommigen zijn al half vergaan, maar juist dat zijn de mooiste. Gelukkig mag ik zelf bepalen welke ik wil, ook als het kussens zijn die ze nu nog gebruiken. En de dame van wie ik ze koop is intens gelukkig; ik heb haar familie waarschijnlijk zojuist een maandsalaris verschaft. Daarnaast is het natuurlijk echt een eer dat ik ze zo mooi vind dat ik half uit elkaar gevallen kussenslopen koop. Zev rent ondertussen het halve strand op en neer, geniet van zijn eten en van de Troetelbeertjes op de iPad. Ieder zo zijn eigen kicks.

Omdat er brand is geweest in de keuken van onze toko, is het restaurant vanavond gesloten. En dus moeten we alsnog op zoek naar een alternatief. We lopen het strand af en vinden gelukkig iets soortgelijks. Het heeft altijd iets om in het donker over het strand te banjeren met zijn drieën. De rest van de avond chillen we ‘em dik op ons terrasje voor de deur. Binnen is het iets minder aangenaam. Omdat we juist hier de deur niet open kunnen laten (i.v.m. sluipinbraken) is het binnen benauwd en reteklein. Back to basic is toch even wennen.

De volgende morgen gaat Kris naar yoga toe - hij is de enige die vandaag heeft ingeschreven dus heeft hij privé les. Zev en ik ontbijten ondertussen en gaan daarna snorkelen met Zev’s nieuwe snorkel-set (en die van Anke en Suus die ik heb kunnen lenen). Superleuk weer. Omdat Kris gisteren zo laaiend enthousiast was over zijn massage, neemt hij er vandaag weer een. En ik dan ook maar, plus een foot spa. Grappig genoeg denk ik dan aan eelt weghalen met puimsteentjes, terwijl men dat hier niet kent en daarvoor scrubzout gebruikt. Bovendien snappen ze misschien ook niet dat je eelt echt weg wilt hebben: eelt is toch juist hartstikke handig als je veel op blote voeten loopt. Mijn voeten zijn erna lekker zacht maar echt gepolijst, nee dat zijn ze niet. De Thaise massage is wel echt eentje om over naar huis te schrijven. Holy shit wat heeft deze vrouw sterke handen. Nou heb ik ook gevraagd om een strong massage, dus ik heb het over mezelf uitgeroepen. Ontspannend is niet het goede woord voor de massage, maar wel impactvol. En af en toe ronduit pijnvol. Wel goede pijn - pijn die je soms nodig hebt om daarna weer verder te kunnen.

De rest van de dag zwemmen, lezen, eten en borrelen we - net als gisteren. Het is hier nog steeds prachtig. Al kijk ik er morgen wel weer naar uit dat we weer airco, een zwembad en warm water hebben. Die avond eten we bij een paar hotelletjes verderop. Het regent inmiddels pijpenstelen dus het is maar goed dat we droog zitten - wel met uitzicht op het strand en de zee. Eenmaal terug in onze eigen toko gaat Zev naar bed en kijken wij een paar uur lang series buiten op ons terrasje. Morgen door naar Koh Ngai - uit te spreken als Cock Naai. Leuke woordspeling.

We zijn alweer vroeg uit de veren en hebben dan ook nog ruim de tijd om te ontbijten de volgende morgen voordat we moeten gaan. Een motor met zijspan brengt ons naar het strand waar we ook gearriveerd zijn. We checken in (o jawel, dat gaat hier heel serieus met bagtags, stickers voor wie mee mogen en pasjes die de volgorde van baardig aangeven) en wachten 45 minuten voordat we ook echt mogen borden en de boot vertrekt. Een relaxte bootrit van ruim 2 uur volgt, lekker op het achterdek met onze haren in de wind. Zev valt al na vijf minuten op mijn schoot in slaap en houdt dat ruim 1,5 uur vol. Super fijn, dat scheelt ons weer een middagslaapje zo meteen. Ik lees ondertussen mijn Saskia Noort-boek uit; Kris geniet gewoon van het mooie uitzicht.

Om 11 uur arriveren we in Koh Ngai en kunnen gelukkig gelijk onze kamer in. Uiteraard is dat weer de meest beroerde kamer qua ligging van het hele hotel - en dus vragen we de (wederom homosexuele) receptionist om een betere kamer. Het begint bijna gewoonte te worden dat we moeten gaan klagen, super irritant. Wel krijgen we er standaard betere kamers door want na de wisseling hebben we opeens uitzicht over de zee en kijken we lekker over dingen uit. Dat de kamer iets minder mooi is nemen we op de koop toe.

We duiken gelijk het zwembad in want het is ontiegelijk warm hier op het eiland. Een fantastische infinity pool met uitzicht op zee - die hier voorzien is van mega grote rotsen en kleine eilandjes overal waar je kijkt. En dan is de zee ook nog eens turkooizen op zijn mooist. Wat een surrealistisch mooi uitzicht, alsof je at the end of the world zit. Het zwemmen is kort maar super fijn en afkoelend. De lunch daarna is een beetje een tegenvaller. Ik heb honger en bestel van alles, maar eigenlijk alles valt zo hard tegen dat ik uiteindelijk met een kater de tafel weer verlaat. Het ontbijt is bij veel plekken echt heel OK, maar qua avondeten valt het gemiddeld genomen zo vaak tegen. Of ik nou lokaal eten bestel of westers eten. Het lokale eten vind ik vaak te heet en lekker voor een paar happen, maar saai daarna. Qua westers eten kom je vaak niet verder dan een sandwich/baguette, hamburger of pizza - en met alledrie ben ik wel een beetje klaar. Dat eerste valt standaard tegen omdat het brood gewoon niet lekker en heel zoet is. Pizza’s zijn eigenlijk niet het ding van de Aziaten. En hamburgers zijn soms OK, maar soms ook gewoon pre fab (zelfs hier hebben ze schijnbaar grote vleesfabrieken, helaas). Bovendien: na zoveel hamburgers heb ik vooral zin in andere dingen. Bijvoorbeeld in een goed Frans of Italiaans AGV’tje, met een goed stuk vlees, lekkere knapperige groenten en aardappelgratin. Tja, er is altijd ruimte voor verbetering op een reis.

Kris heeft daarna zin om te lezen. Om dat te laten lukken neem ik Zev mee op snorkeltocht. Althans, eerst moeten we een stuk over de rotsen klauteren om daar te komen. Helaas begint het halverwege die wandel/klautertocht te regenen, zodat we weer omkeren en naar onze kamer gaan om te chillen en te wachten tot het weer droog is. Gelukkig is dat een half uur later al en gelukkig weet ik me uit bed te krijgen. Want als je eenmaal ligt is de verleiding groot om te gaan slapen. In plaats daarvan heb ik Zev een ijsje beloofd in een (voor mij/ons) leuk restaurant. Dat ligt op twintig minuten lopen van ons hotel, langs het strand. Uiteindelijk besluit ook Kris mee te gaan. Gelukkig maar want het is een superleuke wandeling (de zee is in een paar minuten tijd helemaal teruggetrokken, waardoor er een totaal ander landschap ontstaan is) en een super leuke tent waar we uiteindelijk terecht komen. Ik heb ooit getwijfeld tussen dat hotel en het onze; dat van ons heeft een zwembad, het andere is typisch zo’n plek waar je het liefst de hele dag een boek wilt lezen. Met heerlijke capuccino, fijn eten, relaxte zitjes, een grote bibliotheek met veel goede boeken en een uitzicht waar je u tegen zegt. Allebei de plekken zijn fijn, maar nu het weer niet zo warm meer is is deze plek ultiem. Zev ontmoet even later twee Nederlandse broertjes waarmee hij lekker kan ravotten (en even later zowel zijn teen als zijn knie open haalt). Kris en ik hebben even tijd om te lezen en te chillen. Wow.

Een paar uur later lopen we terug naar ons eigen hotel. Ook mooi, maar heel anders. Wat is dit een super prachtig eiland; ik snap helemaal dat dit is uitgeroepen tot mooiste eiland van Thailand. Jammer dat we morgen alweer doorreizen naar Koh Phi Phi. Even twijfelen we of we die reservering niet gewoon moeten laten schieten en hier moeten gaan slapen. Maar als ik de kamers heb gezien, voelt dat niet als een ultieme verbetering ten aanzien van ons huidige verblijf. De tijd dat je voor 60 EUR een mooie kamer had in Thailand ligt echt achter ons. Bovendien, als het hier morgen warm is en laag water, dan is het niet uit te houden. Uiteindelijk ben ik toch ook wel benieuwd naar Phi Phi, ook al heb ik er zelf geen hoge verwachtingen van. Misschien is het wel zoiets als met de Taj Mahal in Agra: daarvan had ik geen verwachtingen, hoogstens dat het verpest was door tourisme. Maar toen ik er met zonsopkomst was, had het echt een magie die alleen sommige plekken kunnen hebben. Misschien heeft Phi Phi dat ook wel. En eerlijk is eerlijk: ik ‘the Beach’ is gewoon een vet boek, een nog betere soundtrack en dé backpacker/reis-cultmovie aller tijden. Ik wil de plek waar het is opgenomen gewoon zien. Zodat ik er op zijn minst een mening over kan vormen.

En dus is de keuze toch uiteindelijk niet moeilijk: het beste van Koh Ngai hebben we gezien, het kan morgen alleen maar tegenvallen. We houden ons daarom aan ons oorspronkelijke plan en reizen door naar Koh Phi Phi. Gelukkig zijn we vroeg wakker alledrie, zodat we de volgende morgen nog ruim de tijd hebben om te ontbijten en te chillen bij het zwembad. Het is gelukkig mooi weer - het zwembad komt dus als geroepen. Om 10 uur lopen we honderd meter naar de plek waar we weer moeten ‘inchecken’ voor de boot naar Koh Lanta - het eerste deel van onze reis naar Koh Phi Phi. Een half uur later komt een longtailboat ons ophalen om naar de pier te brengen. Waar we weer een kleine tien minuten wachten tot de grote boot er is, die ons naar Koh Lanta gaat brengen. Daar hebben we een klein half uur voordat we de boot naar Koh Phi Phi op kunnen. Allebei fijne bootreizen die door prachtig landschap gaan. Surrealistisch en tegelijkertijd intens mooi en peaceful. Het zuidelijke puntje van Thailand is echt prachtig.

De tegenstelling met de haven van Koh Phi Phi, waar we even later aanmeren kan niet groter zijn: een ranzige haven met veel teveel mensen, veel teveel boten, veel teveel hitte en schreeuwerige bordjes, schreeuwerige mannen die mensen naar hun hotel willen lokken. Eigenlijk alles in deze haven schreeuwt, terwijl de natuur er bijna even prachtig was als daarnet. Bizar. De haven is eigenlijk alles waar ik voor gevreesd heb. Als ik even ga pinnen voelt de winkelstraat aan als een soort gekkenhuis vol westers blank en roodverbrand vlees. Walgelijk. Gelukkig weet ik dat we nog een bootje moeten nemen naar ons eigen hotel - dat als het goed is echt als een soort pareltje in de jungle verscholen ligt. Wel goedkoop en dus niet al te luxe, maar in een plaats als deze (waar de nepheid ervan af straalt) voelt zo’n plek met authenticiteit heel goed.

Voor het zover is moeten we eerst nog twintig minuten wachten op de kade, tussen de menigte. Gelukkig krijgen we een paraplu die we kunnen gebruiken tegen de zon. Het is namelijk niet te harden zo warm en vol in de zon, zonder een greintje schaduw. Helaas worden die twintig minuten er veertig, en moeten dan nog alle mensen en spullen uitgeladen en ingeladen worden. Deze reis leek op papier zo chill: 2 uur met de boot van Khoh Ngai naar Phi Phi. Maar uiteindelijk zijn we al vier uur onderweg wanneer we uiteindelijk arriveren bij ons hotel. Dat inderdaad behoorlijk basic is, maar ook wel grappig. We hebben een hutje in een ander deel van het hotel, vijf minuten lopen vanaf de receptie door een deel waar de beerput staat en waar de locals wonen. De wandeling er naartoe is niet zo chill, maar ons hutje heeft een mooi uitzicht en een heel relaxt plateau met hangmat en stoelen. Binnen is het enigszins basic zonder airco en ramen en maar 4 m2 aan oppervlakte voor ons, onze enorme tassenvoorraad en Zev's tentje, waarin hij nog altijd elke nacht trouw slaapt.

Maar zoals altijd lukt het om er een huisje van te maken. Ook al staan onze backpack in de WC (de grootste ruimte van het hele hutje) en moet je buitenom om de badkamer in te kunnen. Ik voel me even weer bijna een echte backpacker.