1-4 okt: We zijn er - letterlijk & figuurlijk

Zoals altijd log ik pas een minuut voor vertrek uit bij mijn werkmail. Ik zat nog te wachten op een aangepaste versie van de Elsevier spread, en die kwam pas om 18.30 uur. Net op tijd - of net te laat, het is maar hoe je het bekijkt. We hebben geregeld dat Peter ons naar Schiphol brengt. Gezellig voor Zev, die zijn opa drie maanden niet gaat zien. Maar ook voor ons. Op de airport gaat alles soepel en is Zev meer dan excited over zijn naderende vertrek. Vliegtuigen zijn voor hem altijd al de bom geweest, maar dit keer is hij echt een stuiterbal. Wat waarschijnlijk niet beter wordt door de drie bonbons die hij krijgt van de bartender waar ik een cappuccino bestel.

Onze vlucht naar Abu Dhabi gaat voorspoedig gelukkig. Na een half uurtje doorstuiteren ligt Zev om half elf echt te slapen op de stoelen naast mij - een hele geruststelling. Zelf zit ik nog steeds niet 100% in de chill in het vliegtuig. Ook al heb ik gister nog gecheckt bij Etihad Airlines of zij niet over oorlogsgebieden vliegen, ik zit niet zo lekker als normaal. Gelukkig heeft Zev nergens last van; heerlijk om zonder angst te leven. Gelukkig bevestigde de dame aan de telefoon gister dat de hele vliegroute is aangepast - iets wat ook weer bevestigd wordt door plaatjes in het vliegtuig die onze vliegroute illustreren. Het vliegtuig moet behoorlijk zijn best doen om brandhaarden Oekraine, Rusland, Israel, Syrie en Irak te vermijden. Dat je daarvoor in de plaats door second worst landen vliegt, zoals Iran, is even wat minder belangrijk. Lastig genoeg zo. Gelukkig hebben terroristen er (nog) niet voor gekozen om onzichtbare bommen aan boord mee te nemen op onze vlucht - angst nummer twee. Een hele geruststelling. En ook blijkt de piloot geen jihadstrijder in schaapskleren te zijn - de laatste van mijn drie vliegangsten. Helaas weten we dat pas wanneer we echt in Abu Dhabi geland zijn voor een break van vier uur.

Was Abu Dhabi airport tien jaar geleden nog vette shit en een airport om over naar huis te schrijven (wat ik ook echt deed toen ik via Dubai/Abu Dhabi mijn reis naar Oman, India, Bangladesh en Bhutan beëindigde), nu is het een overvolle cockpit van mensenvlees. Het is er zo vol en chaotisch dat je er bijna claustrofobisch van wordt. Niet zo gek dat de airport wordt uitgebreid dus. Gelukkig overleven we de vier uur wachten zonder in slaap te vallen - met een kind van 3,5 jaar oud altijd een risico dat met maar 4 uur (gebrekkige) slaap en een mentaal tijdsgevoel van 4 a.m. niet totaal gek zou zijn. Was de vlucht van A’dam - Abu Dhabi geheel in de nacht, dit keer vliegen we overdag. En dat is toch andere koek met een klein kind zou je denken. Maar net als op de eerste vlucht gedraagt Zev zich voorbeeldig. Dit keer met het kijken van De Kleine Zeemeermin en E-Wally en het slapen van de laatste twee uurtjes. Gelukkig slapen Kris en ik ook wat, zodat we redelijk fris en fruitig aankomen in Kuala Lumpur. De vijfde keer in een paar jaar tijd dat we deze airport van dichtbij zien, m.n. op onze reis naar Japan, China en Bali konden we KL airport echt niet meer luchten of zien. Gelukkig hoeven we er nu alleen bagage op te halen en taxi-kaartjes te kopen. Thank God is onze bagage weer gearriveerd - altijd een scary thought die je van tevoren hebt. Met al dat vliegen zou je denken dat het toch een keer fout moet gaan….

Gelukkig niet vandaag. En dus kunnen we snel door naar ons hotel, dat ik heel strategisch gekozen heb op weg van de airport naar Mersing, de plaats vanwaar we morgen een boot naar het eiland Tioman moeten nemen. We zijn namelijk nog niet op de plaats van bestemming. Het laatste stuk naar Tioman hoopten we per vliegtuig te kunnen doen. Maar omdat Berjaya Airlines twee weken geleden besloten heeft niet te vliegen op Tioman in oktober (en überhaupt de enige airline is met vluchten naar Tioman) en de bussen bij het online boeken allemaal vol lijken te zitten, hebben we besloten een taxi te nemen naar de ferry-plaats. En dus slapen we vannacht aan de rand van Kuala Lumpur, zodat we morgen snel op de snelweg zitten. Ik regel in de taxi ernaartoe (het is inmiddels al middernacht) dat we morgenochtend o 7.30 uur door een vriend van hem opgepikt worden bij ons hotel voor de vijf uur durende autorit. Wat achteraf een mazzeltje is, aangezien ons hotel de rit zelf niet geregeld krijgt en blijkt dat het vanaf overmorgen een vakantieweekend is voor alle Maleizen. Vandaar dat de bussen vol zaten en taxi’s die werken (en die rit van vijf uur willen maken) schaars zijn. Geluk dwing je af.

En dus staat zoals afgesproken onze taxichauffeur om 7.30 uur op de stoep bij ons hotel. Wij echter niet. Ik heb mijn wekker gisteravond gezet (in mijn telefoon), maar om onverklaarbare redenen is die telefoon vannacht uitgegaan. En dus slapen wij nog wanneer de taxi er al staat. Gelukkig laat hij vrij snel de hotel staff bellen naar onze kamer. En gelukkig zijn we wel heel snel wakker nu. Binnen een kwartier staan we alledrie up & running én goed uitgerust buiten, want we hebben uiteindelijk 1,5 uur langer kunnen slapen dan gepland. Gelukkig vindt de taxichauffeur alles best. Chille gast, zoals zo vaak in dit soort landen.

Zoals voor elke lange bus-, vlieg- of taxirit geldt, houdt je aan het einde van je energie nog een stukje reis over. Zo ook nu. Ondanks een hazenslaapje dat we alledrie maken in de taxi op het einde. Wanneer we om 13 uur bij de ferry crossing aankomen, blijkt echter dat de eerstvolgende ferry pas om 16.30 uur vertrekt. Neeeeeeee. Niet pas over 3,5 uur! Maar wel dus. En dus vervelen we ons 3,5 uur met aan een vies en bloedheet strandje zitten (Karin) en spelen (Zev), of met vieze nasi eten op een geel plastic stoeltje (Kris). Gelukkig mogen we om 15.30 uur al verzamelen bij de ticket office, om de serie van handelingen te verrichten die nodig zijn voordat we de boot op kunnen: kaartje betalen, kaartje ophalen, belasting betalen (ja ja, rechtstreeks in de zakken van de haven…), baardig pass ophalen, bagage droppen op de achterkant van de boot en een plekje veroveren in de voorkant van de boot. Zes noodzakelijke hobbels die we moeten nemen voordat we in de met diesel-geur verzengde ruimte kunnen zitten, op weg naar onze eindbestemming. Tja, het Melkert systeem werkt hier nog prima en de werkgelegenheid wordt er ongetwijfeld mee gespekt.

Helaas vertrekt de boot een half uur later dan gepland en komen we pas rond 19 uur aan op Tioman. En maakt hij dan ook nog een aantal stops voordat we bij de juiste jetty (aanlegsteiger) zijn. Tegen de tijd dat we aankomen bij Tekek, het commercieel hart van Tioman, heb ik enorme migraine en kan ongeveer alleen nog maar bedenken dat ik in bed wil liggen met een lapje voor mijn ogen. Geen goed uitgangspunt, aangezien we dan nog een taxi naar ons huisje moeten regelen en nog een stuk met onze rugzak op moeten lopen naar de taxi’s toe. Eenmaal bij Swiss Cottage, waar ik voor drie nachten geboekt heb, blijkt onze kamer ook nog tegen te vallen. waar maar weer uit blijkt dat je nog zoveel kunt screenen op Tripadvisor, maar niet altijd kunt zien hoe alle huisjes staan. Gelukkig kunnen we voor vannacht een bungalow krijgen op het strand, met een alinees bedje om op te chillen. Die pakken we met beide handen aan. Vanavond even echt in de chill nu het kan - ook al betekent dat dat we morgen weer intern moeten verkassen.

We nemen alledrie een korte douche, waarna ik samen met Zev even op bed ga liggen (met een relaxt Buddha Bar muziekje naast me en een lapje op mijn ogen) en Kris op onderzoek uitgaat voor eten. Gelukkig begint de paracetamol met coffeine iets te doen, en dus sleep ik mezelf uiteindelijk uit bed om kaarsjes aan te doen en ons Balinese bedje leuk te maken. Tegen de tijd dat Kris terug is ben ik gelukkig eindelijk in vakantiestemming. In zijn tasje zit o.a. een bakje met gebarbecuede tiger shrimps, inktvisringen en kip - waarmee Kris in zijn hart een blij man is. Mooi om te zien; mannen en BBQ’s zijn nu eenmaal een goede combinatie. Mijn hoofdpijn is onder controle, we hoeven niet meer te reizen, we hebben heerlijk eten en een fijne kamer, Zev is chill en gelukkig (zo aandoenlijk om te zien) en alles is daarmee goed. Het eten is verrukkelijk en zo zittend aan het strand met kabbelende golven voor ons is er geen beter uitzicht mogelijk. Als Zev daarna ook nog chill naar bed gaat en even later echt slaapt (terwijl het voor zijn bioritme nu pas middag is), weten we het zeker: Zev is nu al een kleine backpacker met zijn 3,5 jaar oud. Ongelooflijk trots….

En zo is onze eerste avond op de plaats van bestemming gelijk een ultra chill gebeuren. Op ons Balinese bedje met kussens kijken we een aflevering van de serie Sherlock (gelukkig heeft Kris onze reislaptop volgeplempt met films en series, zodat we niet overal van WIFI afhankelijk zijn), waarna ik zo moe ben dat ik bijna buiten in slaap val. Het is dan middernacht - normale bedtijd voor ons doen. Met 7 uur tijdsverschil een mooi staaltje neppen van ons bioritme dus. En zo zijn we de volgende morgen alledrie om 8 uur wakker en al gelijk in ons nieuwe ritme. Nice. ‘Jetlag’ is daarmee gelukkig nog steeds een fictief begrip voor ons.

Helaas begint het na het ontbijt te regenen. En het houdt daar de uren erna niet meer mee op. Zelfs in onze kamer begint het behoorlijk te lekken. Misschien toch niet zo erg om te verplaatsen naar een andere kamer… We vermaken ons met het kijken van de Gummieberen (Zev), muziekjes luisteren (Kris) en lezen van de LINDA. Meiden die ik hier in het hotel gevonden heb. Fijn. Maar na twee uur mag het van mij stoppen met regenen. Al is het maar omdat ik onze spullen wil verplaatsen naar onze andere kamer. Gelukkig lukt het die spullen bijna droog over te brengen van kamer A naar B. Maar daarna plenst het weer vrolijk verder. En met elke plens gaat mijn humeur een beetje naar beneden. Na twee vluchten van ieder zeven uur, vier uur stop-over in Abu Dhabi, een half uur wachten op onze bagage, een taxirit van 5 uur, 3,5 uur wachten op vertrek van de boot (plus een half uur vertraging) en een bootovertocht van 2 uur ben ik het wachten zat! Ik ben er nu en wil iets leuks doen!! Maar helaas werkt het (uiteraard) niet zo. De regen trekt zich niets aan van mijn humeur, noch van mijn plannen. En dus zit ik een paar uur later nog steeds onder het afdakje van onze (nieuwe) kamer. Die naar kattenpis en -stront ruikt en niet goed voelt. Tegen de tijd dat de regen om 15 uur overgaat in spetteren, kan ik niet wachten met naar buiten gaan. Kris gaat schoorvoetend mee. Van hem had de regen nog wel even mogen duren. Gekke jongen.

We lopen een paar honderd meter, waar we een paar meisjes uit ons hotel tegenkomen. Zij zijn op weg naar ABC een dorpje verderop. Het dorp klinkt gezellig, met veel leuke restaurantjes en Bob Marley achtige jam-sessies. Rastafaries Asian style, altijd leuk. En dus lopen we ook die kant op. Ondertussen vinden de drie meiden een local zo gek om op zijn motor-zijspan hen te brengen. En dus lopen we zelf verder. We vinden een Maleis eettentje waar we rijst met kip, rijst met sotu soep en rijst met groenten eten. Pfffff, ik heb nu al genoeg rijst gezien voor de komende maanden. Ik vrees dat dit nog maar het begin is van een paar maanden heel, heeeeeel veel rijst eten… Sommige dingen aan reizen veranderen niet.

We nemen na het eten een taxi naar ABC, wat uiteindelijk niet heel veel meer is dan een hele rits met hostels en gesloten restaurantjes. Het is duidelijk al niet meer hoogseizoen en alles is waarschijnlijk dicht vanwege de Hadj die moslims dit weekend maken naar Mekka. In Maleisie is dat hetzelfde als een soort Eerste en Tweede Kerstdag. Net als met Eerste Kerstdag bij ons is hier dus ook alles dicht op die dag. We vinden uiteindelijk na veel lopen een mooi stukje strand en een chill tentje dat ook hier weer gesloten is. Dan maar even chillen zonder koud drankje in een gesloten tent… Omdat de heenrit langer was dan we weer terug willen lopen, regelen we een speedboot die ons terug bij Swiss Cottage afzet. Kris gaat vervolgens in de chill bij ons huisje, ik ga op het strand zitten en zwemmen met Zev. Best fris zo zonder zonnetje erbij… Maar in vergelijking met het weer vanmorgen is het al een extreme verbetering, helemaal goed zo.

Na een warme douche lopen we naar een tentje verderop om te eten. Terwijl Zev ‘Monica Eieren’ speelt met Kris (zijn versie van Boter Kaas en Eieren), lees ik de LINDA. Althans, een half artikeltje. Met een kind om je heen zal het nooit van boeken lezen komen vrees ik. Maar voor nu is dit al heel fijn. Het eten is niet zo goed als dat van gisteravond. Schrale tentjes met plastic stoeltjes en TL licht winnen het qua eten toch vrijwel standaard van de leuker ingerichte tentjes met softtone lampen en gezelligheid…. Het eten hier gaat over het algemeen niet het hoogtepunt van mijn dag worden, vrees ik. Hield ik maar iets meer van de Aziatische keuken ;) Terwijl wij afrekenen is Zev al in slaap gevallen op zijn fatboy. Blijkbaar had hij honger en was hij moe - en won het eerste het van het tweede. Te schattig. Met Zev over zijn schouder lopen we over het strand terug naar huis. Waar we de rest van de avond Sherlock kijken - en daarbij weer geconfronteerd worden met kattenlucht, heel veel stekende muggen (ondanks de klamboe) en buurmeisjes die pas halverwege de nacht thuiskomen. De muren zijn hier zo dun dat je alles letterlijk kunt verstaan. Wat ergens heel grappig is op sommige momenten, maar op andere (zoals deze) minder fijn is. Wanneer Zev een paar uur later huilend wakker wordt pakken we ze natuurlijk keihard terug, maar ergens is ook dat niet wat je wilt. Niks irritanters dan een huilend kind in de kamer naast je.

Ook al is de nacht een beetje rocky, we slapen wel met zijn drieën uit tot half tien. Een heel fijn record. Als we daarna ontbeten hebben, ga ik in de lonely planet kijken om te zien wat we kunnen doen vandaag. Daarbij zie ik een hotelletje staan waar veel families met kinderen komen (leuk voor Zev) en waar ze een boomhut hebben om in te slapen. Dat brengt me op het idee om uit te checken en te verkassen. Echt blij gaan we hier niet worden in onze kamer. En een ander hotel is only a taxiride away. Met de speedboot wel te verstaan. Ik bel het hotel, ze hebben nog net die ene boomhutkamer vrij - een sign dat we moeten gaan. Gelukkig doen ze bij het uitchecken niet moeilijk. Ze begrijpen mijn punt, zeker als ik aangeef dat ik allergisch ben voor katten (en er hier ongeveer honderd rondlopen). Mooi. Als we onze taxi aanhouden blijkt dat we er alleen per boot naartoe kunnen. En omdat het vandaag Hadj-holidays is, is het lastig om een boot te vinden om ons te brengen. Na een paar keer heen en weer rijden vinden we gelukkig iemand om ons te brengen. Die bootritjes zijn duur maar tegelijkertijd wel echt heel leuk. Zev vindt het helemaal geweldig.

Eenmaal bij onze nieuwe casa aangekomen, voelt dat gelijk als thuiskomen. En als vakantie. Een super relaxt strandje met dito restaurantje, fijne bedjes om te chillen en genoeg speelgoed voor Zev om zich de hele dag te vermaken. Plus een heel blik aan kindjes om mee te spelen. En dat alles zonder dat het aanvoelt als een resort of een plek die echt alleen maar gericht is op kinderen. Precies wat we zoeken. Onze boomhut is uiteraard helemaal de bom. Direct aan het strand, met een echte trap naar boven en eenmaal daar overal raampjes om uit te kijken op het water. Jammer van het stapelbed dat het zicht blokkeert - maar voor Zev is dat misschien nog wel mooier dan de hele boomhut bij elkaar. De middag is meer dan chill. Lekker een beetje lezen, drankje drinken, lunchen - echt vakantiegevoel. He he. We zijn gearriveerd.