Vipassana Meditatie: een enkele reis stilte (voor

Wat gebeurt er als je een potentiële ADHD´er tien dagen het praten verbiedt en haar afsluit van de bewoonde wereld? En haar triviale zaken als uitslapen, uitgaan, sigaretten, koffie, alcohol, muziek, boeken en haar GSM ontzegt, om dit in te ruilen voor tien dagen mediteren in stilte, om vier uur opstaan, om negen uur naar bed gaan, kruidenthee drinken en groenten eten. En met name voor veel, héél veel stilte. Dat was de vraag die ik mezelf stelde toen ik in mei vorig jaar besloot om mezelf in te schrijven voor een Vipassana meditatiecursus in België. Het verwachte antwoord op die vraag varieerde in mijn eigen hoofd van gek worden & als gevolg daarvan na een paar dagen gillend weglopen, tot als een blad aan de boom omslaan en totaal bekeerd en de rustheid zelfe terug komen met daarbij een antwoord op de vragen die voor mij belangrijk zijn in het leven.


De nul-situatie: hectisch, hectischer, hectischt
Van dat laatste is allesbehalve sprake op het moment dat ik mijzelf inschrijf voor tien dagen enkele reis stilte. Mijn leven is hectisch; mijn liefdesleven nog hectischer. En binnen dat hectische leven kamp ik ook nog met een paar onhebbelijke trekjes. Zo ben ik een notoire koffiedrinker, fervente wijntjes slobberaar en verstokte gezelligheidsroker. En aangezien het in Amsterdam elke avond wel gezellig is, betekent dat dat ik stiekem de fase van gezelligheidsroker allang gepasseerd ben.

Al met al ben ik echter niet unhappy met mijn leven. Ik heb een goede baan, een huis aan de gracht, fijne familie, vriendjes en vriendinnetjes en een leven dat allerminst saai te noemen is. Maar het is ook onrustig. En af en toe vraag ik me (net als die andere 55% van de Amsterdammers tussen de 25 en 40 jaar die single zijn) wel eens af of er ooit nog een leuke relatie langs komt. Of dat het altijd bij projectjes zal blijven; een soort halve relatie waarbij je een tijdje met iemand omgaat maar dit wel een gedefinieerde einddatum heeft. Meestal omdat de jongen in spé gewoon geen relatie wil of hij net uit een andere relatie komt, omdat hij bindingsangst heeft of gewoon niet helemaal spoort en mentale problemen heeft. Mijn zus heeft het ooit treffend gezegd: ´Karin, jij vist in een vijver die qua omvang klein is. En dan zitten er in dat kleine vijvertje ook nog heel veel rotte vissen: óf ze willen geen relatie, óf er is iets grondig mis met ze!´ Ik heb een slimme zus met een goed analytisch vermogen, dat is duidelijk.

En áls die prins dan op het ongetwijfeld niet meer zo witte paard langs komt -wat je op dat moment op de koop toeneemt, want een gegeven paard mag je niet in de bek kijken heeft mijn moeder me geleerd-, wil die prins dan wel kinderen? Of moet ik die gedachte van kinderen krijgen sowieso maar vast opzij zetten, omdat ik inmiddels al midden dertig ben en de kans groot is dat zwanger worden er voor mij toch al niet in zit? En mocht ik dat dan wél willen, is het dan zo handig dat ik ongeveer elk jaar wegga om een aantal maanden te reizen? Als ik dit nou toch écht wil, een vent en kinderen, moet ik mezelf dan niet dedicated een paar jaar in Nederland vestigen, ook al zegt mijn hart iets anders? Moet ik niet, zoals mijn beste vriendin altijd zegt, accepteren dat het leven een keuze is? En dat je dus moet gaan voor de dingen die je écht wilt – in plaats van elke keer voor tegenstrijdige dingen te gaan.

Allemaal vragen waarvan ik weet dat het geen zin heeft om erover na te denken, maar wat dan weer niet lukt. Waar ik dan vervolgens weer van baal, want ik moet leren loslaten. Relativeren. Relaxt zijn. Dingen accepteren zoals ze zijn. Niet zoeken, maar dingen op je pad laten komen. Zen uitstralen. Karma creëren en goed zijn voor de wereld. Maar tegelijkertijd moet je ook functioneren in een commerciële wereld, waarin van je geeist wordt dat je dingen op tijd oplevert. En wordt er op een gegeven moment als dertiger wel van je verwacht dat je een vent Ik denk dat ik het gewoon allemaal een beetje veel vind. En ik wil het ergens wel anders, maar weet niet hoe. Wellicht dat mediteren antwoord gaat geven op de vragen die ik heb. Zeker als dat betekent dat ik de drukke bewoonde wereld voor tien dagen inruil voor een serene wereld waar geen ruimte is voor andere dingen dan mediteren en slapen. En dat laatste mag dan ook nog alleen op vastgestelde tijden, dus spijbelen is er niet bij.

Een dag voordat ik ga mediteren, ontvang ik van een vriendin die in Los Angelos woont en geen idee heeft dat ik ga, een mailtje met de volgende tekst. ´Dag lieverd, ik heb over je gedroomd. Ik geloof dat je verdwaald was. Ik zag je, je zag mij. Je dwaalde rond en wist niet waar je heen wilde. Toch liep je een pad op en ik liep achter je aan...Je was heel scherp, lang en duidelijk aanwezig. Alles gaat helemaal goed komen, als je maar het juiste pad kiest. Anders blijf je maar dwalen...´ Bizar genoeg ben ik ook al een paar dagen geleden in de Paradiso aangesproken door een meisje dat ik eigenlijk zelf helemaal niet ken, met ongeveer dezelfde boodschap. Ze staat opeens stil, kijkt me diep in mijn ogen en zegt: 'Jeetje, jij bent een heel mooie persoonlijkheid. Je bent heel erg emotioneel. Ik wil je vertellen dat het allemaal goed komt!'. Toeval, of...?

Time to go
En dan is het dinsdagmiddag twee uur, bijna tijd om te gaan. Ik doe mijn sieraden af, rook mijn laatste sigaret, sluit mijn laptop af en bel voor het laatst met mijn beste vriendin, terwijl ik op mijn IPod een mooi setje van mijn favoriete DJ op heb staan. Elf dagen zonder dat alles, ik kan het me bijna niet meer voorstellen. Maar ik weet dat ik het vorig jaar ook kon, dus probeer ik me niet al te druk te maken. En toch doet het pijn als ik eenmaal in Driepaal mijn sleutels en telefoon afgeef en het hek achter mijn deur gesloten wordt. Als een dier dat in zijn hokje wordt opgesloten en er niet meer uit kan. Ook al weet ik dat dat laatste onzin in, zo voelt het wel.

Gelukkig mag ik het eerste uur nog wel praten, en krijg ik daarin de tijd om even te kletsen met mijn mede-kamergenootjes. Naast mij slaapt Christien, een spontane mede-Amsterdamse, die getrouwd is en een topbaan heeft als trainer bij een bureau. Stiekem vraag ik mezelf gelijk af wat de reden zal zijn waarom zij hier zit – ogenschijnlijk is er namelijk niets mis met haar en komt ze over als een tevreden, rustig en gelukkig mens. Ik vraag het haar toch maar niet – behalve dat we elf nachten naast elkaar zullen slapen en leven, heb je immers niets met elkaar te delen. Mijn tweede kamergenoot is een Israelische dame, die sinds een paar jaar met haar vriend als expat in Nederland woont en over twee weken met een nieuwe baan begint. Dit is haar tijd om nog even tot rust te komen; beter laat dan nooit. Als ik een beetje om me heen kijk, valt het me op hoe weinig geiten wollen sokken ik zie. Het zijn stuk voor stuk allemaal prima mensen, bijna te normaal om te mediteren zou je denken. Zo gezellig babbelend met mijn twee roomie’s ben ik al bijna vergeten dat over een uur de knop omgaat en we dan tien dagen lang geen woord meer met elkaar zullen wisselen. Zelfs niet om elkaar welterusten of goedemorgen te wensen, noch om dingen te overleggen of simpele dingen af te stemmen, zoals de vraag wie wanneer een douche neemt. Om dat laatste in goede banen te leiden is er een lijst opgehangen bij elke douche, waarop je je op kunt inschrijven. Het is duidelijk niet de eerste keer dat hier mensen komen mediteren; hier is over nagedacht.

Een uur nadat de poort achter mij is dichtgegaan, ik mijn kamer toegewezen heb gekregen en kennis heb gemaakt met mijn twee roomie’s, gaat de gong. En verplaatsen we ons een beetje gedwee, als varkens die weten dat ze naar een slachthuis worden gebracht, richting de eetzaal van de dames. Alles op het terrein is immers gescheiden van dat van de mannen. Nadat we hebben gegeten en een tape hebben afgeluisterd van een eile stem die ons verteld wat we wel en niet mogen de komende dagen, gaat de tijd in. Nog tien dagen te gaan. Of eigenlijk elf, want dag één gaat morgenochtend pas in. Waarmee we nu pas op dag nul zitten. Dat schiet in ieder geval lekker op, not.